காத்தா இருக்கேன்..

மூச்சுமுட்ட
நீருக்கடியில்
முங்கியிருக்கும்போது
மயங்கிய ஒளியில்
தெளிவின்றி கண்ட
உன் கால் கொலுசின்
பிரகாசத்தில்
முத்தெடுத்து - நான்
வெளிவருகையில்
மீண்டும் எனக்குள்
ஒரு புதிய கவிதை
பிறந்து வெளி விழுந்தது
...
கரையில் காலாட்டி
உட்கார்ந்து எளிதாய்
என் கவியை
விமர்சனம் செய்வதாய்
மேலும் கீழும் பார்த்தாய்..
...
எடுத்த முத்தையே
உனக்குப் பரிசளிக்க
துணைக்கு மலர் தேடி
சுற்றுமுற்றும் பார்க்கையில்
எருக்கம்பூ தவிர
ஏதுமில்லை, என்ன செய்ய?
...
பால் வடிய
பக்குவமா - உன்
பளிங்குப் பல் பார்த்து
தரை மறந்து நடந்து
தடுக்கி விழுந்து
உன் ஒட்டு மொத்த சிரிப்பையும்
ஒரு நொடியில்
உதிர வைக்க
சுத்தி நின்ன மரமெல்லாம்
சில்லுனு சிலிர்த்துப் போச்சு..
...
அன்னிக்குப் பார்த்த
அதே முகம் தான்
இப்ப வரை நெஞ்சுக்குள்ள
கூடு கட்டிக் குடியிருக்கு..
...
ஏதேதோ கோவத்துல
பேசாம இருக்கியே?
என்ன கொஞ்சம்
நெனச்சுப் பாரு..
...
குங்குமம் தொட்டு வச்சு
என்னோட ஆக்கினப்ப
எதுக்காக ஒரு துளி
தண்ணி விட்டு ஒட்டிகிட்ட?
...
சாமி டாலர் போட்டு
'இது தான் டி தாலி'ன்னு
பாசமா சொன்னப்ப
பட்டுன்னு கால் புடிச்சு
நெஜமா பொஞ்சாதி ஆயிட்ட..
...
இப்ப
கொஞ்ச தூரம் போனதுக்கு
கோவிச்சு மூஞ்ச தூக்கி
மௌனத்தில நீ இருந்தா
நான் எங்க போக?
என்ன செய்ய?
..
விதி வசந்தான்
நா இங்க, நீ அங்க..
காத்தா இருக்கேன்
மூச்சா இருக்கேன்
முழுசா இருக்கேன் -நான் இங்க
ஏங்கி இருக்கேன் - நீ அங்க
என் உசிர தாங்கி இருக்க..
பத்திரமா பாத்துக்க
முத்தெடுத்த காதலுக்குப்
பரிசா சாமி தந்த சொத்த..
..
சீக்கிரமா வந்துருவேன்
பேசாம மட்டும் இருக்காத
அன்னந்தண்ணி எறங்கல
அனாதையா நான் இங்க
...

கடைசி மாலைக்காக...

ஒரு காலைச் சூரியனைப்
பார்த்து பெருமூச்சுவிட்டு
புல்லின் மேல்
இறந்து கொண்டிருந்த
அந்த ஒற்றைப்
பனித்துளியோடு - நான்
ஏதேதோ பேசிக்கொண்டிருந்தேன்..
இடையிடையே
இரைச்சலா இசையா
எனத் தெரிந்துகொள்ளவியலா
ஏதேதோ சத்தங்கள்..
வாழ்க்கை தேடி
சில கால்களும்
வாழ்க்கையைத்  தொலைத்து
தேடுவதை நிறுத்திக் களைத்த
சில கால்களும்
காரணம் தெரியாது
எதற்கோ
யோசித்தலின்றி
விரைந்து ஓடும்
சில கால்களும்
இன்னும்
பற்பல இயக்கங்கள்
இயல்பாய் இருந்திருக்க,
நான் மட்டும்
நிலை குத்திய கண்களுடன்
சிந்தனைகளின் எண்ணிக்கை
குறைந்து சூன்யம் நோக்கி
விரைந்து கொண்டிருந்தேன்..
அவ்வப்போது தழுவிச் செல்லும்
அப்போது பிறந்த தென்றலும்
வாழ்க்கையைக் கூவி விற்கும்
சிறகொடிந்த வாண்டுகளும்
எத்தனையோ முகமறியா கால்களின்
தொடர்பில் தெறித்து - என்
முகமூடியை அர்ச்சித்த மண்ணும்
எனையறியாமல் - நான்
குவித்த மண் குவியலும்
கால் புதைந்த ஈரமும்
இன்னும்
சிதைந்து தெளிவின்றி
வராமல் வந்துபோன
காட்சிகளும் - கண நேர கற்பனையும்,
எந்த வதைப்பிலிருந்து
எனைக் காப்பாற்ற
இப்போராட்டம்?
இல்லை,
காப்பற்றப்படுதல் என்ன
அவ்வளவு எளிதானதா?
வேண்டி விரும்பி
மாட்டிகொள்வதும் - பின்
விழி பிதுங்கி
வழி தெரியாது நிற்றலும் தான்
இந்த வாழ்க்கையின் சூட்சுமமா?
இதைக் கடந்து
மகிழ்ந்திருத்தல்
வாய்க்கப்பெறுதல் என்ன
அவ்வளவு கடினமா?
கனமின்றி சுகமாய் சுற்றித்திரியும்
எத்தனையோ உயிர்களின்
மத்தியில் தானே நானும்
நொடிக்குநொடி
தள்ளாடிப் புலம்பித் திரிகிறேன்..
முடிவு தேடிக் கொள்ளும்
தைரியமும் இல்லை..
முன்னோக்கிப் பாயும்
துணிச்சலும் இல்லை ..
எக்காளங்களின் மத்தியில்
மேடை போட்டு
எதற்காக இந்த
நாடக அரங்கேற்றம்?
எப்போது கிடைக்கும்
எனக்கான கைத்தட்டலும்
மாலை மரியாதையும்?
இல்லை
கடைசி மாலைக்காகத்தான்
இந்தப் பரிதாபப் பயணமா?
..
 

மலைச்சாரலின் வதைப்பு...

மலைச்சாரல் என்றதும்
என்ன நினைவு வரும்
உனக்கு?
...
பின்னின்றிழுத்த கூந்தலா
இல்லை - நான்
சூடிய சூடக் கூடாத பூவா?
அதன் வாசம் தாங்கிய
ஒற்றை முடியை
பத்திரமாய் எடுத்து
நான் கொடுத்த கைக்குட்டையில்
ஒளித்து வைத்திருக்கிறாய் தானே ?
..
நீ "அவ்ளோதானா" என
முதல்முதலாய்
சொல்லிச் சிரித்த நொடி
இன்னும் என் இதயத்தில்
கல் வெட்டாய்
..
"பொய் சொல்லாத" என
பொய்யாய் நீ வீசும்
கோவப் பார்வைக்காகவே
பல பொய்களைச்
சொல்லியிருக்கிறேன் தெரியுமா?
..
கெட்டவார்த்தை
சொல்லித்தரச் சொல்லி
நச்சரித்தாயே ,
நானும்
எனக்குத் தெரிந்தன தவிர்த்து
உனக்காக ஒரு சில
சொல்லிக் குடுக்க,
பின்னாட்களில்
என்னையே திட்டிச் சிரித்தாயே ,
அழகாகிப் போயின கெட்டவார்த்தைகள்,
அவை தாங்கி நானும்
நீ திட்டிய பெருமிதத்தில்
அலாவுதீன் போல
பறக்க ஆரம்பித்தேன்
..
கடுங்குளிரில்
துண்டு பீடி கேட்டாய்..
இன்னும் என்னென்ன செய்தாய்?
எத்தனை காலம் காத்திருந்தாய்
இவையெல்லாம்
என்னோடு செய்ய?
இன்று
இவை யாவும் இருக்க
உனைத் தேடி நான்
எந்த மலைச் சாரலிலோ
சுற்றித் திரிகிறேன்..
..
மாய்த்துக்கொள்ள
முடிவெடுக்கும் கணங்கள் எல்லாம்
எப்படியோ
எதன்மூலமோ
எனைத் தடுத்து
இந்த வாழ்வின் வலியில்
நீடித்து இருக்கச் செய்கிறாய்
...
கவி எழுதி
எத்தனை காலம் தான்
கடத்தியிருக்க?
நீயின்றி தமிழ் கூட
வதைப்பதாய்த் தோன்றுகிறது..
 ..
இந்த நொடி இருளும்
இன்னும் கொஞ்சம்
இருள் சேர்க்கும்
மயங்கிய உன் நினைவும்
வெளிவர முடியா
சுழலுக்குள் - எனை
சிக்கச்செய்ய
நானும்
சிக்கியிருத்தலையே
விரும்புகிறேன்
..
நீயற்றுப் போன நான்
கூடிய சீக்கிரம்
கவியற்றுப்
போக வேண்டும்
எங்கிருந்தோ
வரம் அனுப்பி
வதைத்திரு கண்ணம்மா..
...

நமக்கான ஆலமரத்தடி...

இந்த நொடியும்
நேற்றைய அந்த நொடியும்
உனக்காக படைக்கப் பட்டது
கடைசி நொடியில்
கண்ணால் இறுக்கி அணைத்து
பிரிவதுபோல் பிரிந்து
தூரம் செல்லும் வரை
திரும்பித் திரும்பி
துள்ளிப் போகும் - உன்
கண்கள் - அவை
தாங்கிய வசீகரம்
...
ஒவ்வொரு முறை
பிரிகையிலும்
"போ, நீ வேணாம் " என்று கூறி
மீண்டும் வந்து
கட்டிக்கொள்கிறாய்..
வறட்டு கௌரவமா உனக்கு?
அதுவும் என்னோடு!
...
என்னோடு பேசித்திரிகையில்
அவ்வப்போது
அலட்சியமாய்
மிகப் பெரிய
விசயங்களைச் சொல்லி
மெலிதாய் சிரிக்கிறாய்...
நான் வியந்து - உனை
ரசித்து ஆழ்கையில்
தலை தட்டி
மீண்டும் இயல்பாய்
உன் சுட்டித்தனத்தால்
எனைச் சிலிர்க்க வைக்கிறாய்
...
சின்னச் சின்ன சோகங்களை
பகிர்ந்து நீ
தோள் சாய்கையில்
எதைச் சொல்லி
உனை நான் தேற்ற?
உன் மௌனமே எனை
சோகத்தின் அடி ஆழத்திற்கு
இழுத்துப் போகுமே!
பின் உன் சோகமுகம் காண
எப்படி முடியும் கண்ணம்மா?
..
முன்பொரு நாள்
முடியாமல் முணகி
முன் வந்து நின்றாய்..
நான் முடிந்தே போனேனே!
உலகின் மிகக்கொடிய
துயரம் - உனை நான்
சிரிப்பின்றி பார்த்தல் தான்..
..
எதிர்காலம் குறித்த
கவலையோடு
ஒரு கோப்பைத் தேநீரோடு
நமக்கான - அந்த
ஆலமரத்தடியில்
நுனிப்புல் கிள்ளி
எதுவும் பேசாமல்
கழித்த பொழுதுகள்
இன்னும் உள்ளே
உறைந்து கிடக்கின்றன
..
ஒவ்வொரு முறை
கவி எழுதி
ஓய்ந்து சாயும்போதும்
கண்ணிமை மூடும் - அந்த
கணப்பொழுதில்
கழுத்தோடு கட்டிக்கொண்டு
நீ சொல்லும் "கண்ணா" வும்
எனக்கான காதலை
வெட்கத்தோடு கசியும் - உன்
கண்ணீர்த்துளியும்
முன் வந்து நிற்கின்றன
...
பேசிய கணங்களை விட
பேசாமல் கைகோர்த்து
கண் பார்த்திருந்த கணங்கள் தானே
நம்மில் அதிகம்..அழகு
...
நினைவிருக்கிறதா?
நான் வைத்த முதல் முத்தத்தில்
நீ விட்ட கண்ணீரில்
என் கடந்த காலம்
கரைந்து போனது
...
நீ வைத்த முதல் முத்தம்
எனை ஒரு கவிதையாக்க
நீ கவி ஆகிப் போனாய்
...
இன்னும் எத்தனை எத்தனை ?
..
இன்றைய உன்
இத்தனை நேர
மௌனம் கூட - எனை
ஒரு விதமாய்
யோசிக்கச் செய்ய ,
வந்த கவிதையைப் பார்
என்ன சொல்ல கண்ணம்மா?
...

போ போய் கவிதைய கட்டிக்கோ..

"நீ அழுதிருக்கிறாயா கிருஷ்ணா?"
இது
அவ்வப்போது
கண்ணம்மா கேட்கும்
கொஞ்சல் கேள்வி..
ஒவ்வொரு முறையும்
விடை சொல்லி
முகம் நோக்காது
திரும்பி நிற்கும் கிருஷ்ணா..
அது ஏனெனத் தெரிந்தும்
வேண்டுமென்றே
"சொல்லு! எதுக்கு அழுத?"
என்பாள்..
உடனே
"அமைதியாய் இரு" என
அழுத்தமாய் சொல்லி
காகிதம் தேடி
தொலைந்து போவான் கிருஷ்ணா..
அவன் மீண்டு வருதலைச்
சீண்டிப் பார்க்க
செல்லச் சதித் திட்டம்
தீட்டிச் சரிந்திருப்பாள்..
நடந்தது மறந்து
ஆசையாய் வந்து
அணைக்கத் தேடி
களைத்துப் போவான் ..
பின்
ஊரின் ஓரமாய்
ஒதுங்கிப் போன
ஒற்றையடிப் பாதையில்
சீட்டியடித்து
சிறுவருடன் சண்டையிடும்
சுட்டிப்பெண்ணாக
வேடம் கட்டி
அழகு கூட்டி
தேடி வரும் கிருஷ்ணாவை
கண்டும் காணாது
கடுப்பு செய்வாள்..
கெஞ்சுதலின் உச்சத்தில்
அவள் கால்தொட்டு
கண்ணொற்றி
அவனும் நடிப்பான்..
"அய்யய்யோ" என
கண் கலங்கி,
மீண்டும் சிணுங்கி ,
"போ, போய் நிலா புடிச்சு வா"
என்பாள் ..
அவனும் தாவிப் போய்
கண்ணாடி கொணர்ந்து
"பாத்துக்கோ என் நிலா " என்பான்..
"இதுக்கு ஒண்ணும் கொறச்சலில்ல"
என மேலும் சீண்டி
"என்ன அழ வச்சவன் தானே நீ
போய் உன்
கவிதையையே கட்டிக்கோ" என்பாள்
ஒரு நொடி
தாமதித்தாலும்
இந்தப் புள்ளி மான்
துள்ளி ஓடுமென
தெரிந்து லாவகமாய்
பின்னிருந்து அணைத்து
"போதும் போதும்
இன்னிக்கு கவிதை,
வா போலாம்" என
இந்தக் கவிதையையும்
முடித்து வைத்து
கவிஞனுக்கு
கனாக் காண நேரம் ஒதுக்கி
மறைந்து போவான் கிருஷ்ணா..
...

விரல் தொட்டுப் பிரிந்த சாதல்..

வெந்து தணியும் காடும்
பால் சுரந்து படர்ந்திருக்கும்
கள்ளியும் - அதன் பின் பதுங்கி
அழுது தீர்க்கும் அவளும்
சற்று தொலைவில்
வீராப்பாய் திமிறி நடக்கும்
கவிஞனும் - அவன்
கையில் கிழிந்த
காகிதக் கட்டும்
காற்றில் பரந்த
கண்ணீர்க் கவிதைகளும்
ஏதோ
நடக்கக் கூடாதது
நடந்ததை ஊர்ஜிதம் செய்ய,
எழுந்து வர மனமின்றி
ஒளிந்து கொள்வதிலேயே
நிலைத்திருந்த கண்ணம்மா..
அவள் சிணுங்கலின் கூர்மை
அவன் பாதத்தில்
நறுக்கென முள்ளாய்த் தைக்க
"கண்ணம்மா" என
அவனையறியாது
கதறிக் குனிந்தான்..
முன்ஜென்ம முதல் காதலும்
விரல்நுனி
தொட்டுப்பிரிந்த சாதலும்
இன்று வரை தொடரும்
அத்தனை நிகழ்வும்
அவன் கண்முன் விரிய
சரிந்து விழுந்தான் ..
உயிரையும்
உடன் தொடரும்
சோகச் சுமையையும்
வலிந்து இழுத்து
துடிக்கும் தன் இதயம் தேடி
விரைந்தாள் கண்ணம்மா..
அவன் விடுகின்ற
அத்தனையும் தாங்கிப்பிடிக்க
இத்தனை நாள்
தனியாய்த் தவமிருந்த
வேதனை தாங்கி
கல்நெஞ்சக் கவிஞன்
காலடி தேடி
காதல் தேடி
இப்போதும் தனியாய்
தன்னிலை மறந்த கண்ணம்மா..
..
கூட இருத்தல் சாத்தியமா
என்ற ஒரே கேள்விக்கு
பதில் சொல்லத் துணிவிலா
தனிமை வேண்டும் கவிஞனுக்கு
கண்ணம்மாவின் காதல்
நச்சரிப்பாய்த் தானே தோன்றும்!
இதுகாறும் காத்திருந்து
தான்பட்ட வேதனை
இந்தக் கவிஞனின்
எந்த வார்த்தையாலும்
சுகம் பெறாது - என்பது
தெரிந்தும் , இன்னும்
கூடவே இருந்து - மனம்
வதைப்புற்று
கவிஞனின் கடைசி நொடி
கண்ணிமைத்தல் வரை
காதலித்தல் - இவளுக்கு
மட்டுமே சாத்தியம்..
..
தூரத்தில் இருந்தாலும்
அப்போதைக்கு அருகிலிருக்கும்
ஒவ்வொரு செடியும்
பூக்கும் ஒவ்வொரு மலரும்
அவளுக்கு கவிஞனின்
சிருஷ்டி தான்..
ஏன்?
கவிஞனே தான்..
இது புரிந்தும் புரியாததாய்
புதுப்புது அர்த்தம்
படைத்துக் களைத்து
காதலை கண்டுகொள்ளாமல்
இருத்தலாய் நடித்தல்
இவனுக்கேனோ
இயல்பாய்த் தோன்றுகிறது?
...
இன்றைய சந்திப்பிற்காக
இவள் காத்திருந்த நொடிகள்
ஒவ்வொன்றும்
ஒரு காவிய நிகழ்வு தானே?
..
இவன் என்னமோ
புறந்தள்ளிப் போகிறானே!
கவிதையில் ஊறிப்போய்
காதல் மறந்துவிட்டதா என்ன?
..
இவன் இனி
நிமிர்ந்து பார்த்தல்
இவளது
கரிய கூந்தலின்
கருணையில்தான்
நிகழக் கடவது என்பது
இவனால் இவனுக்கே
கிடைத்த
தூர தேசத்துக் கடவுளின்
பாசச் சாபம்..
..

தூர தேசத்துக் கடவுளின் சேதி..

உலகிற்கு
அதிசய சேதி
கொண்டு வந்த
தொலை தூர
நடைபாதை களைப்பில்
தூதன் துயில் கொண்ட நேரம்
கவிஞனின் முதல் காவலன்
சேதி திருடிக் கொணர்ந்தான்
...
காவியக் களைப்பில்
கண்ணம்மாவிற்கான
காத்திருத்தலின் கடைசி நொடியில்
கவிஞனும் துயில் தேட
முதல் காவலனுக்கு
தானும் ஒரு
முதல் கவிதை எழுதிப் பார்க்க
சின்னதாய் ஒரு ஆசை
...
இருந்து சிந்தனை செலுத்தி
நேரம் பல போயினும்
கவி வராமல் போக
என்னதான் சேதி என
ஏதோ ஒரு ஆர்வத்தில்
துணிந்து பிரித்து
மடிந்து விழுந்தான்
...
ஓசை கேட்டு
ஓடி வந்த கண்ணம்மா
செய்வதறியாது திகைத்து
கவிஞனை எழுப்ப ,
அவனோ
உலகம் புதிதாய்ப்  பார்த்து
திகைத்து நின்றான்
...
கனாவிலிருந்து
கனநேரத்தில்
வெளிவருதல் சாத்தியமா என்ன ?
பின்,
எப்போதோ எழுதிய
அரைகுறை கவிதையை
கவிஞன் போல
கண்ணம்மா நடித்து வாசிக்க
துள்ளி எழுந்து
"உத்தரவு" என்றான்
முதற்காவலன்
...
ஏதும் நிகழாதது போல
வீறுடன் சிலை போல்
நின்ற வீரனைப் பார்த்து ,
'அப்படி என்னதான் சேதி' என
கண்ணம்மா கேட்க,
அடுத்த நொடி
கவிஞனின் காலடிக் காகிதமாய்
கசங்கி விழுந்தாள்
...
தொலை தூர கானகத்தில்
ஏதோ நோக்கத்தில்
எங்கோ செல்வதாய்
தான் கண்ட கனவிலிருந்து
துடித்து எழுந்தான் கவிஞன்..
...
நொடிப் பொழுதில் - அவன்
கண்கள் சாரை சாரையாய்
கண்ணீர்க் கவிதை பொழிய
சேதி அனுப்பிய
தூர தேசத்துக்  கடவுளும்
உருகிப்போனான்
...
உலகின் முதல் மழை
அப்போதுதான் விழுந்தது..
அதில் நனைந்து
புதிதாய் எழுந்தாள்
கவிதைக்குப் பிறந்த கவிதை
கூடவே கவிஞனும்
காதலோடு எழுந்தான்
..
கடைசிவரை
உலகிற்கான சேதி புரியாது
கடமை தொடரப் போனான்
கவிஞனின் முதற்காவலன்..
...

இப்பேதைமை முற்றுப்பெருமோ?

இரு வேறு துருவங்களில்
ஒரே நொடியில்
தரை தொடும்
மழைத்துளிகள்
இயல்பாகவோ
இல்லை இயல்பு மீறியோ
ஏதோ ஒரு புள்ளியில்
சந்திக்க நேருமோ ?
...
இது
இதனால் ஆகப்பெரும்
என்ற தீர்க்கமான
வரையறையில்
இயல்பாய் இணைந்திருக்கும்
ஏதும் தொடர்பற்ற
பேதை உயிர்கள்
புரிந்தோ புரியாமலோ
பிரிந்து போதலும் சாத்தியமோ?
...
வல்லமை படைத்ததாய்
பிதற்றிக் கொள்ளும்,
சொற்களைப் பின்தொடர்ந்து
சுவாசித்து வெறுமனே
வாழ்ந்திருக்கும்
வெற்று ஊடக உடல்கள்
உலகில் உணர்ச்சியோடு
ஒரு முறையேனும்
கால் பதித்தல் நிகழுமோ?
...
ஊருக்காக உடையுடுத்தி
பேருக்காக பெரும் தானம் செய்து
பின் அவ்வப்போது புலம்பி
அரைகுறை அறிவில்
அநியாயத்துக்கு
அறிவுரை சொல்லித் திரியும்
ஆண்டவர்களுக்கு
எந்தக் கருப்பசாமி வந்து
நிஜ பூஜை செய்ய?
...
உண்மையும் - அதை
இறுக்கிப் பிடித்து
மானம் வளர்த்து
பின்
காணாப் பிணமாய்
கரைந்து போகும்
மிச்சமிருக்கும்
கொஞ்சம் சனமும்
காடு தேடி
மாமிச வாசம் விலக்கி
புகையாகப் போய்த் தொலையும்
வேதனை மிகு நாளும்
வெகு தொலைவில் இலையோ?
...
இவை கண்ணுற்று
வெறுத்து - கண்ட
காட்சி தொலைக்க
எண்ணங்களில் ஆழ்ந்து போய்
விரும்பி பித்துப் பிடித்து
வேடிக்கைப் பொருளாய்ச்
சுற்றித் திரியும்
பைத்தியக்கார ஞானிகள்
முழுதாய் உறங்கிப் போகும்
முழுநிலா இரவும் வருமோ?
...
புதிது புதிதாய்
புதுமை படைக்க
அழகுத் தமிழ் தொட்ட
இந்தக் கவிஞன்
தினந்தோறும்
புலம்பித் தீர்க்கும்
இப்பேதைமை
இயல்பாய் என்றுதான்
முற்றுப்பெருமோ?
..

the poet's final soldier...

it was indeed a dead end..
the poet could sense
the dying pulse
of his final soldier..
great warrior he was,
known are his moments
when he saved
this pitiful poet
in the slips and
suspense, and even
when the fairy left
forever
without showing
any glimpse of return..
so long journey
this has been,
amongst the mutlitudes
of timeless moments
and fragrance of
the unseen buds..
only his sword
saw the poet's
stillness and suffocation..
never did the poet
mind his intrusion
or being attached,
for their connection
is not of this life
but a droplet of chain
that they never wanted
to be broken..
even the first meet
of the poet and the fairy
happened under
his sword's security..
nobody knows this,
not even the poet himself..
pity the fairy,
she knows him not,
for he never brought
any ring from her
distant hero..
..
now,
the final breathe
of the last hope,
desired to be sunk,
still again
is the poet
or may be drunk
in gloom or
under everlasting spell..
..
may be
he resurrects
when the poet
comes to conscience
and delivers his
desperate delicacy ...
...

கண்ணம்மாவிற்கான ஓவியம்...

கண்ணம்மாவிற்காக
நீண்ட நாள் கழித்து
ஒரு ஓவியம்
...
தொலை தூர காற்றின்
வருகை கண்டு
வாசம் பரப்ப
தயாரான ஒவ்வொரு மலரும்
இதழ்களின் ஓரத்தில்
சிந்தியும் சிந்தாமல்
தாக்கி வைத்திருந்த
வெட்கத்தையும் ,
நீண்ட நாளைய
அலைக்களித்தலை
பொழுது விடியா உறக்கத்தில்
தொலைத்துவிடத் துடிக்கும்
துறவியின்  தவிப்பையும்
ஒரு சேர
பின்னிப் பிணைத்து
அங்கங்கே
வண்ணமற்ற வெறுமை கூட்டி
அவளுக்கே பிடித்த
அடுத்த நொடி அறியா
திருப்பு முனையை
எனக்குத் தெரிந்த
தூரிகைக் கிறுக்கலில்
படைத்து
சாமிக்கு
முதல் நெல் சாத்தும்
ஏழை விவசாயி போல
பக்குவமாய் பரிசளித்தேன்..
பார்த்து
ஒரு துளி ஈரம் தாங்கி
அவள் பார்த்த நொடி
என் கடந்த காலம்
அனைத்தையும்
சலவை செய்து
எங்கோ தொலைதூர
சிகரத்தில்
உதிரக் காத்திருக்கும்
ஒற்றைப் பனித்துளியாக
எனை ஏனோ
மாற்றிச்சென்றது
...
இவள் விரல் பிடித்து தான்
நான் கவிதை எழுதியிருக்கிறேன்
பெரும்பாலும்..
என் எழுத்துப்பிழைகளும்
உலகம் தாண்டிய உவமைகளும்
இவளின் என்னோடிருத்தல்
காரணமாகத்தான்
...
எதார்த்தமாக
எத்தனையோ முறை
இவளது இமைகளை
ஈரமாக்கி
கல்லாய் இருந்தாலும்
அடுத்த நொடி
எனக்குள்
பெரும் அணுச்சிதறல் தான்..
கூடவே வந்து
விழுகின்ற கவிதைகள்
நானின்றி - என்
இதயமே எழுதுவதை
எவரும் ஒத்துக்கொள்ளப்
போவதில்லை தான்
...
பல நாட்கள்
எனைச் சுற்றி
என்ன நடக்கிறது
என்பதைக் கூட அறியாமல்
திணறியிருக்கிறேன் ,
பின் மெதுவாய் - அவள்
பின் வாசல் தட்டி
கூந்தல் இழுத்து
விழிகள் குறுக்கி
நான் பார்க்கின்ற
ஒவ்வொரு முறையும்
ஒரே தாவலில்
எனை முழுதும்
தழுவியிருப்பாள்..
...
எதற்காக
என் உயிர் தாங்கி
இன்னொரு உடலை
இந்தக் கடவுள்
படைத்திருப்பான்?
..
பேசுதல் தொடங்கி
சுவை, கோவம்,
சுட்டித்தனம்,
பிடித்தன பிடிக்காதன - என
அனைத்திலும் - எனை
உள்ளடக்கி
இந்த உயிர்ப்பு
எப்படிச் சாத்தியமாயிற்று?
..
எல்லா நொடிகளிலும்
நினைத்தலும்  மரத்தலும்
தாண்டி
ஏதுமற்ற வெளியில்
எல்லாமுமாய்
இந்த அழகிக்கான
என் பரிசினை
சுவாசத்தில் கலந்து
பக்குவமாய் விடுகிறேன்
..
இது
ஒவ்வொரு நொடியும்
அவள் இதயம்
தொட்டுத் திரும்பும் ..
..
திரும்பும் ஒவ்வொரு
சுவாச இழையையும்
எனக்குள் பின்னித்தான்
இங்கு
தமிழாய்ப் படைக்கிறேன்..
இன்றைய ஓவியம் கூட
ஏதோ ஒரு நொடியில்
அவள் அதிகமாய்
திருப்பி அனுப்பிய
சுவாசத்தின்
சின்ன பிரதிபலிப்பு தான்..
..
இன்னும்
சுவாசித்திருத்தல்
சாத்தியம் எனில்
இவள் மற்றும்
இவளது படைப்பு
சார்ந்த - ஒரு
குறுக்கு விசாரணை
ஏகாந்தத்தில் சுகித்திருக்கும் - அந்த
ஒரே கடவுளிடம்
நடத்தித் தீருவதாய்
இந்தப் புலவனின் புலம்பல்
எனக்குள்
எங்கோ கேட்கிறது
...

wordless pity...

once
when the final breeze
was gone and dead,
and when the last ray
was about to dissolve,
he just woke
from his sleep
of not knowing,
hungry was he
to the fullest
of it, he found nothing
but the dry left overs
of the precedent poets
and of murderers..
there he sat,
not letting the temptation
to take over,
all he needed was
words, just some words,
to decorate his poem,
first ever poem,
of no source
of no real inspiration
but
to dedicate to her..
he knew her not,
but even before
the poem was born,
he knew it was
for her alone,
something told him
that his first poem
would kill him or
take him to altitude
that he would never like..
but..
pity him
not even a word
came as it was
not just a poem
of normal beauty,
but it was divine,
the surrounding responded
the upcoming birth
of the holy poem,
but
there he sat still
awaiting his first word..
then came the first star
reminding his
maid's stud,
he jumped in joy,
assuming that
he got his word..
but still
he could not pen..
then came the distant flute
must be of the mad follower
of krishna himself,
the poet hated krishna
these days,
as he himself was once
krishna ..
and his life as krishna
was the best and
the most joyous
still not his favorite..
so even the flute
fell ill in bringing
his first word..
sad and silent
he closed his eyes
not to think
of anything..
not to sleep too..
he just sat..
and sat...
thus,
the poem started
writing him..
...

his past's legacy

every step of this journey
craving rhythms
of unsaid emotions
and even
those favorite ones,
the poet walks
tasting every bit
of his remaining time
for life has not been
so favoring him..
multitudes of questions
from as many directions
as possible,
stood alone is
his own words
screen less,
straight from
the firing pulse
of his kind heart..
what mystic combination
does he possess,
that he dances
among whores,
for their heartfelt invite
touches him,
and meditates
amongst the fish mongers,
nobody dares disturb him though,
when people ask
if flush matters
he would say yes,
but when his
flush matters,
he goes beyond,
not caring
whether to surpass
or to quit,
he just lets go,
and some envy him
for being unattached,
but he calls it
fully attached...
that's how he himself
has made it..
this excessive confidence
in life and his words
he brought not
but his soul's part
who flew from
the farthest island
to the proximity
of stealing his share
of breathe and heat..
she wrote poems
on him,
which he never could have..
and those deep lines
of solid piercing
made this poet
a poet of no time..
or beyond time
and matter..
but..
being away from
what's tasted is
how he becomes cruel..
not just neglecting
but fully abandoning
the beauty of his past..
bygones can never
appeal  being
his past's legacy,
for even he dwells not
after every little deed,
how on earth would he
let his reminiscence
to resurrect
from his self made tomb?
and that's how
the fairy and the poet
strike a unique balance,
you call it chemistry or
whatever,
but he would just say,
it just happens...
...

the fairy and the poet...

walking the ignored paths
every step being different
and myriad thoughts of disguise
and suspense to its maximum
that's how he goes
and that's why he is..
being a poet,
of past and future
but not of the now
ignorance is to know
and knowing is to ignore
not all the time but
sometimes when he
becomes like this..
this moment of
uncertain company
or of loneliness
drags him close
to the mighty blades
of death or
sometimes of no-mind..
then he goes
in directions that
he chooses not,
and does whatever
in styles that
nobody ever knew,
and further
questions whoever,
dares to answer,
if not,
he waits not,
goes on and on,
his target
not known
to his maker
or even to himself..
there come the feathers
of the soft and fragrant fairy
of the farthest beauty-land
to impress him?
or to oblige him?
she waves her
fingers in endless storm
of infatuation ..
he stands as strong
as ever before..
for his past
has been spun in mysteries,
carved in stains
of unspoken controversies
and his own guilt
is what he dwells upon..
what mighty spell
this poor fairy
tries to woo
the unbreakable sword
of this mighty poet???
...

she..herself..she alone...

to brush up
the dormant skill
of carving a live poem,
here he goes,
hiding the sorrow
of being unseen
and of being accused
of acting in love,
and in lust too...
what can quench
the thirsty mind of
his beloved ?
what answers can
make her satisfy?
or is she one
who actually satisfies?
she never comes with
straight questions but
stimulus of doubt
flows through
her eyes ..
and beware
of those mighty drops
of fierce attack
that penetrates even
the unshaken souls,
how else can life
be written as a poem
of the beauty and mystery
his lady love has?
however
firm and focused
is the poet now,
starting his
so called magical rhythm..
..
oh this life..
her..
oh this life
her..
here she comes,
not letting the poet..
pity him..
look at his hands,
trembling to write..
here she is..
as his sunset,
as his finest poem,
as his only last hope..
as his love's penalty
as his lust's extra
as he himself..
what else
of poem and poetry..
come on..
it is she, herself
and she alone..
... 

நடைபாதை...நீ...நான்...

காரணமின்றி பயணித்தல்
உனக்குப் பிடிக்குமா?
அதுவும்
கால் கடுக்க காத்திருந்து
எதிர்பார்த்த நிகழ்வு
நிகழாது போய் - பின்
வேறு வழியின்றி
தென்பட்ட திசைகளில்
ஏதோ ஒன்றை
திருப்பு முனையாய்க் கொண்டு
அடுத்த அடி
எடுத்து வைக்க
அத்தனை யோசித்து
ஒரு வழியாய்
எடுத்து வைத்து
முன் பார்க்க
எதிர் திசையில்
எதிர் பார்த்தது
நிதானமாய்
நிகழ்ந்து போக ,
என்ன செய்வாய்?
சுய மரியாதை தாங்கி
முன்னோக்கி முழு மனதாய்
போவாயா?
இல்லை
துணிவின்றி திரும்பி
விட்டுவிட்ட
கடந்த கால நிகழ்வின் பின்
உயிரின் வலியறிந்து ஓடுவாயா?
..
கொஞ்சம் பின்னோக்கி பார்..
எத்தனை நொடிகள்
உன் இஷ்டப்படி
கடத்தியிருக்கிறாய்?
உன் வாழ்க்கை
உனதாக
எத்தனை நிமிடங்கள்
வாழ்ந்திருக்கிறாய்?
..
உனைப் பிறப்பிக்க
உனக்குத் தெரியாத யாரோ
உயிர்விடுதலின் உச்சத்தில்
விரும்பியோ வெறுத்தோ
முகம் பார்க்கா இருளில்
கலந்துபட்ட - அந்த
ஒரு குறிப்பிட்ட நொடி
உன்கையில் ஏதுமில்லை தான்..
..
பின்
எடுப்பார் தோள்தொட்டு
தேற்றுதல் வேண்டி
விரும்பி அழுது
வருடிக்கொடுக்க
நீ ஏங்கிய கைகள்
எத்தனை எத்தனை?
எதுவும் இல்லாது
எல்லாமும் இருந்ததாய்
இயல்பாய் இருந்திருக்கிறாய் தானே?
...
இசையும் நடனமும்
உனைப் போல
எவருக்கும் வாய்க்கவில்லை தானே?
கையேந்தி
கண்ணோடு கண் பார்க்கும்
தீர்க்கமும் துணிவும்
எதுவாயினும் ஏற்றுக் கொள்ளும்
பக்குவப் பிடிப்பும்
யார் கற்றுத் தந்தது உனக்கு ?
..
சிதறிப் போன சில்லுகளுக்காக
எவ்வளவு வியர்வை?
திகட்டிப் போகா
தேங்காய்த் துண்டுகள் !!!
உனைப் பார்த்துதானே
இந்த உயர் சமூகம்
நாய் வளர்க்க கற்றுக் கொண்டது..
பலரது முகவரி
இப்போதெல்லாம்
நாய்களை வைத்தே
அடையாளம் காட்டப்படுகிறது...
...
"நாய்கள் ஜாக்கிரதை"
பலகைக்கும்
பதவி கல்வி தாங்கிய
பலகைக்கும்
என்ன பெரிய வித்தியாசம்?
உனக்கு எல்லாம் ஒன்றுதானே?
...
திருமண போஸ்டர்களைப்
பார்த்து அப்படி என்ன
பல்லிளிப்பு உனக்கு?
வேண்டுமென சிரிக்கிறாயா ?
இல்லை
வேண்டாமென சிரிக்கிறாயா?
எப்படியோ ,
போஸ்டர் பார்த்து
பதமாகப் போய் விடுகிறாய்
விருந்து சுவைக்க...
ஆமா,
நிஜமாகவே
சாக்கடையிலிருந்து ஆப்பிள்
கிடைக்குமா என்ன?
..
காவல் தேவையின்றி
கற்பு பயமின்றி
களவு பயமின்றி
காற்றோடு காற்றாக
கண்ட இடத்தில்
கண்ணுறங்கி
கலர் கலராய்
கனவும் கண்டு
கடைசி வரைக்கும்
என்ன அழகாய்
கழித்து விடுகிறாய்?
இதற்கு மேல்
என்ன பெரிய
மேலாண்மை வேண்டுமாம்?
...
அது சரி,
சாவு பத்தி
என்ன நெனைக்கிற?
உனக்கும் அது
இருக்கு தெரியுமா?
நீ என்ன அத
உன் கூடவே
கூட்டிகிட்டா சுத்துற?
அலட்டிக்கவே மாட்டேங்கிற!
அந்த ரகசியம் தான் என்ன?
கொஞ்சமா சொல்லிப் போயேன்
உனக்காக எவ்ளோ
எழுதுறேன் பாரு..
எனக்கும் பெருசா பயமில்ல
இத எழுதும்போதே
போனாலும் சரிதான்..
என்ன ,
உன்னையும் என்னையும்
நம்பித்தான்
ரொம்ப பேரு
யோசிக்காம சுத்துறான்...
...
இப்படித்தான்
போன வாரம்,
கண்ணம்மா பத்தி
வழக்கம்போல
கவிதையும் காதலுமா
கற்பனைல இருந்தப்ப ,
தாடி வேற வச்சிருந்தனா ,
போறவன் வாரவன்லாம்
ஒரு மாதிரியா பாத்தாங்க..
ஒரு தாத்தா
பக்கம் வந்து
ஒரு ரூபா
போட்டுட்டே போயிட்டாரு...
பத்திரமா எடுத்து
உன்கிட்ட
காமிக்க வச்சிருக்கேன்..
..
நெஜமா சொல்லுறேன்
உன்னையும் என்னையும் தவிர
எல்லாப்பயலும்
நல்லாத்தான் இருக்கானுங்க..
கெளம்பு ,
நீ போய் கானா பாடு
ஓரமா
நான் உக்காந்து
பேனா புடிக்கேன்...
...

விழுந்து கிடப்பதாய் நடிக்கிறேன்...

கடைசியாய் எனக்குத்
துணையிருந்த கால் செருப்பும்
அறுந்து போக,
கானல் நீர் பாலையில்
அலை தேடித் தோற்று
மனம் மிக அலைவுற்று
சுவாசிக்க இஷ்டமின்றி
வெறுத்து விழுந்துவிட்டேன்..
...
இதுவரை நடந்த தொலைவு
என்னென்ன சொல்லி
எனை இயல்பாய்
கடந்து போயிருக்கிறது..
ரசித்த சோலைகளும்
சாய்ந்து கொண்ட மரங்களும்
இதமான நிழலும்
என்னுடன்
நேற்றைய இரவு வரை
வந்தவனும் கூட
நானறியா எந்த
ரகசியத்தையும் - எனக்கு
சொல்லிப் போகவில்லையே..
..
கடைசியாய் என்
பாவங்களின் அடையாளமாய்
என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டிருந்த
ஒரே கந்தலாடையும்
அந்த மதிப்பற்ற
ஒற்றை நாணயமும்
வேண்டுமென்றே
கூட வைத்து நடந்த
கண்ணம்மாவின் கிறுக்கல்களும்
மலையுயர நீர்வீழ்ச்சியின்
அடி ஆழத்தில்
அவளுக்காய் கண்டெடுத்த
கூழாங்கல்லும்
அவள் தாங்கிய
பல்வேறு செல்லப் பெயர்களை
செதுக்கிய சிரட்டை ஓடுகளும்
எனக்காய் அவள்
பரிசளித்த கை வளையமும்
இவை யாவும் தாங்கிய
சாக்குப்பையும்
அவள் இஷ்டப்படி
எல்லையில்லா நிலப்பரப்பில்
எல்லை எனத்தோன்றிய
எதோ ஒரு இடத்தில்
விட்டுத் தொடர்ந்தேன்..
இன்னும் ஏதோ
எனை விட்டுப் போகாமல்
தொட்டுத் தொடர்வதாய்
உணர்ந்து துடிக்கிறேன்...
...
நேற்றைய இரவில்
உறக்கம் கொள்ளாது
புலம்பித் தவித்த அவனும்
கடைசியாய்
"கவனம் வேணும் !" என
அறிந்தோ அறியாமலோ
சொல்லிச் சரிந்தான்..
எனக்காகத்தான்
அவன்
தேர்ந்தெடுத்த
அந்த வார்த்தைகளை
சொல்லிப் போனானா?
மனதறிந்து யாருக்கு - நான்
என்ன கொடுமை
இழைத்திருக்கிறேன்?
...
ஒருவேளை
கண்ணம்மா அவ்வப்போது
"நல்லா நடிக்கிற!" என்பதுபோல
நிஜமாகவே நான்
எனைமறந்து நடிக்கிறேனோ?
எது
இந்த மாயையின்
நிறுத்தற்குறி?
...
எனைச் சூழ்ந்திருக்கும்
எல்லாரும்
எனைவிட நல்லவராய்
எனைச் செதுக்கி
அடங்கியிருக்க
நான் மட்டும் எப்படி
இப்படி வந்து மாட்டிக்கொண்டேன்?
...
நட்புத் துரோகங்களையும்
நேர்கொண்ட பகைகளையும்
நெடு நேர நச்சரிப்புகளையும்
நிலைத்திருந்த
நச்சுப் பேச்சுகளையும்
இன்னும்
எத்தனையோ
உச்சகட்ட தடுமாற்றங்களையும்
அசராது அமைதியாய்
எனக்குள்ளே
அடக்கியிருந்தேனே ..
...
எனை மறந்திருந்த
சிற்சில வேளைகளில் கூட
நிச்சயமாய்
நிலைத்திருந்தேனே...
கடந்த காலத்தை
கலைத்து போட்டவனுக்கு
எடுத்துக்காட்டி வாழ்தல்
இகழ்ச்சி தானே..
..
இயல்பாய் இருத்தல்
இந்த உலகிற்கு
ஏற்புடையது இல்லையோ?
உதாரணம் கேட்டு
உயிரை மதிப்பதில்லையே !
மானத்திற்கும்
சுய மரியாதைக்கும்
எங்குபோய்
ஓட்டு  சேகரிக்க?
..
இந்த நொடியின்
அவசரமற்ற - இந்த
வீழ்ந்து கிடத்தல்
மிகவும் சுகமாக
எனை நான் துவங்கிய
சலனமற்ற இடம் நோக்கி
சத்தமின்றி இழுத்துப்போகிறது..
எழுந்துகொள்ள
ஏதோ உள்ளிருந்து உந்தியும்
தொடர்ந்து விழுந்தே கிடந்து
தூங்குவதாய் நடிக்கிறேன்...
..
நிஜமாய் நித்திரை
என் நிழலாகிப் போகும்போது
எனை விட்டு
என் சுவாசம்
எங்கோ
போய்த்தொலையட்டும்...
...

வேறு வழியின்றி நிராகரிக்கிறாயா?

உன் ஒரு நொடி
தீர்க்கப் பார்வையில்
மோட்சமடையக்  காத்திருந்த
நீண்ட நாள் காத்திருத்தலில்
எனக்கும்
என் காதலுக்குமான
இணக்கம் இலேசாக
விட்டுப் போனது...
அதை மீட்டெடுக்க
நீ எடுத்த
எத்தனையோ முயற்சிகள்
தோற்றுப் போக
நீயும் எனைவிட்டு
நீங்கிப் போவது
எவ்விதத்தில் நியாயம்?
...
முந்தைய கவிதையில் தானே
நிராகரிப்பைச் சாடியிருந்தேன் ..
இப்போது எனக்குள்ளாக
உன் இந்த நிராகரிப்பு
என்னவெல்லாம் செய்யும் கண்ணம்மா?
...
நீ இருந்த தைரியத்தில்தானே
என் கவனம்
கவிதையில் ஊறியிருந்தது..
இப்போது
நீ போவதாய் கூறி
என் கவிக்கு கல்லறை
கணக்கு வழக்கு முடிக்கிறாயா?
...
மிக எளிதாக
காரணம் சொல்லிப்போகிறாயா?
நீ கூறும் எதுவும்
வெறும் வார்த்தையில்லை கண்ணம்மா..
என் இதயத்தையும்
ஒட்டிக்கொண்டுள்ள உயிரையும்
பிணைத்து வைப்பதே
உன் குரல் தானே..
...
மணி நேரங்களை
எளிதாக என்னுடன்
பேசாமல் போக்கியிருக்கிறாயே!
இங்கே ஒவ்வொரு நொடியும்
உறைந்து கொண்டு
அசையாது பிடிவாதம் செய்ய
நான் எப்படி
சுவாசித்திருப்பது?
...
மீண்டு வருதல்
குறித்த எண்ணமே
இல்லைதானே உனக்கு?
...
நினைவிருக்கிறதா?
முந்தைய எத்தனையோ
தடுமாற்றங்களில்
துணிந்து வந்து
எனை மீட்டெடுத்து
முழுதாய் முத்தமிட்டாயே!
பின்
யாருமற்ற நிலவில்
எனக்கான
எதிர்கால ரகசியங்களை
உன் கூந்தல் சுருளில்
நான் முயங்கிக் கிடந்தபோது
முணுமுணுத்து
மீளா மயக்கத்தில்
எனை மூழ்கடித்தாயே !
நீ தானா
இப்போது இலகுவாக
விலகிப் போகிறாய்?
நான் வேறு என்ன
செய்ய முடியும்?
காத்திருத்தலைத் தவிர?
என்ன,
இந்த உயிரைப்
பிடித்து வைத்தல் மட்டும்
எனக்கு பிடித்தமானதாக இல்லை..
நான் வாழ்ந்து முடித்தபோது
வந்தவள் நீ..
மீண்டும் பிறக்கச் செய்து
இப்போது
துணிந்து சாகச் சொல்கிறாய்...
ம் ..ம்..ம்...

நிராகரிப்பின் மிச்சம்

நீட்டிய கைகளை
கோர்த்துக் கொள்ளாவிட்டாலும்
நொடிப் பொழுதில்
தட்டி விட்டு
நிராகரித்து
நேர் நோக்கிய பார்வை
தரை நோக்கச் செய்யாது
அடுத்த நொடி
தரை தொடும்
ஒரு துளி கண்ணீரின்
ஆழம் உணர்ந்து
அடி வயிற்றின் வலி
அறிந்து - அது சார்ந்த
மூலம் மதித்து
மேல் நோக்கி
தூக்கி விட
இன்னும் இந்த
உன்னத உலகில்
யாரும் உளரோ என
எத்தனை முறைதான்
நானும்
ஏங்கி ஏங்கி
பார்த்து களைப்பது ?
...
ஒவ்வொரு முறை
நிமிர்ந்து பார்த்தலும்
உள்ளூர ஏன்
எனைத் தாழ்த்துகிறது?
....
எனக்கு மிக அருகில்
ஒவ்வொரு நாளும்
இயல்பாய் இசைந்து
கடந்து போகும்
பழகிய முகங்கள்
நான்
கண்ணோடு கண் நோக்கி
கூர்ந்து பார்க்கும்போது மட்டும்
யாருமறியா பதற்றத்தை
எனக்கு மட்டும்
காட்டிப் போவதேன்?
...
எனைப் பார்த்து
இவர்கள் ஏன்
ஒதுங்கிப் போகிறார்கள்?
எது என்னை
சோகத்தில் சுகமாகவும்
இவர்களை
சுகத்தில் சோகமாகவும்
இருத்தி வைக்கிறது?
...
இவர்கள்
கண்ணாடி பார்க்கிறார்களா?
இல்லையா?
ஒருவேளை
நான் பார்க்காததால் தான்
இப்படி இருக்கிறேனோ?
...
எதுவாக இருந்தாலும்
வீண் செய்வதுதான்
இவர்களுக்குப்
பிடிக்கிறதா?
பிறர் வீண் செய்வதில்தானே
என் வாழ்க்கை
தினசரி ஓடுகிறது..
...
வேகத்தில் சுகித்து
விவேகத்தை மறந்து
அழகியலிலிருந்து தொலைவில்
அவசர கதியிலேயே
அலைந்து திரிகிறார்களே...
எங்கு போய் தான்
முடியும்
இவர்களின்
வீரிய ஓட்டம்?
..
வெறும் நடத்தலில்
நான் பெறும் சுகம்
இவர்களுக்கு ஏன்
கிடைக்கப் பெறுவதில்லை?
..
பாதையோர சுவர்களைச் சார்ந்து
என்றேனும் இவர்கள்
பொழுது போக்கியிருப்பார்களா?
இல்லை
சாலையோர நடைபாதையின்
அகலம், அமைப்பு ,
அங்கங்கே
உயிர் வாங்கக் காத்திருக்கும்
பாதாள சாக்கடை உடைப்புகள் ,
அதன் நாற்றம்,
நீண்டு கொண்டே செல்லும்
அதன் முடிவு வேண்டா முதிர்ச்சி,
இவை ஏதேனும்
இவர்கள் உணர்ந்தது தான் உண்டா?
...
சுட்டெரிக்கும் வெயிலின்
காட்டமும் - அதன்
பிந்தைய கந்தல் துணியின்
விசுவாச துடைப்பும் ,
அதில் சாயும்போது
எனை தனதாக்கிக் கொள்ளும்
துயிலின் தீர்க்கமான தீண்டலும்
கனவற்ற கண் மூடலும்
எனக்கேயான தியானமும்
இயல்பாய் பின் எழுதலும்
உடன் கிடைக்கும்
எச்சில் டீ யும்
ஒரு ரூவா பன்னும்
மூத்திர சந்தின்
மௌனமும் ,
நாற்றம் தாண்டிய நிலையும்,
சில இரவுகளின்
சில்லரைப் பரிமாற்றங்களும்
ஓரிரவு உறவு முறைகளும்
பகை மறந்த புகைத்தலும்
தெரு விளக்குகளுடன் மட்டுமேயான
நடுநிசி நியாயப் பேச்சுகளும்
நானும் பாடும் கானாக்களும்
இவை எல்லாவற்றிலும்
நான் என்னை
ஆழமாய் கண்டெடுக்க
இவர்கள் மட்டும்
எனை விட்டு விலகி
ஏன் எங்கோ இருக்கிறார்கள் ?
..
நான் வேண்டா இடைவெளி
இவர்களுக்கு மட்டும்
அத்தனை ஆறுதல்
தருமா என்ன?
விடுப்பு எடுத்தால்தான்
இவர்கள்
வாழ முடியுமா என்ன?
இவர்களை சுழற்றி விட்ட சாட்டை
திரும்பத் தேவையே இல்லையோ?
காலம் கடந்த இந்தச் சுழற்சியில்
இவர்கள்
அச்சாணி மறந்து
தரை நிலைத்தல் தோணாது
ஒருவரோடு ஒருவர்
மோதி விழத்தானே முடியும்?
...
இவர்கள் விட்டுப்போகும்
தடயம்
அழிக்க முடியாததாய் இருக்கிறதே!
தொற்றுநோயாகக்  கூட
சில சமயம்
மாறிப் பிறப்பெடுக்கிறதே!
..
ஒரு நொடி
இவர்கள்
நாதியற்ற என்
நேற்றைய குப்பைத்தொட்டி
தத்தெடுப்பை
வந்து பார்க்கட்டும்..
அதன் கண்களை
ஒரு சில கணங்கள்
தரிசித்து மோட்சம் பெறட்டும்..
...

ஒரு துளி மை...

தொலைதூர வெளிச்சம்
இல்லாத நேரங்களில்
சூழ்ந்திருக்கும் இருள்
கடந்து போன நாட்களின்
கழிவுகளை
நினைவுறுத்துவது ஏன்?
...
எத்தனையோ நொடிகள்
எனக்காகவே
இனிமையில் வாழ்ந்திருக்க
அவ்வப்போது சுவைத்த
கசப்பின் மிச்சம் மட்டும்
இன்னும் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதேன்?
...
எதிர்மறை தான்
நிலையானதா?
...
ஒவ்வொரு புல்லும்
புவியீர்ப்பை எதிர்த்துதானே
வளர வேண்டும்..
இல்லை
வளர்ந்திருக்கிறது..
இதன் சூட்சுமம்தான் என்ன?
..
மலர்தல்
மேல்நோக்கிய
சாதாரண நிகழ்வு மட்டுமா?
இல்லை
ஒவ்வொரு மொட்டின்
ஞானமடைதலா?
...
நீரும் காற்றும்
இயல்பாகக் கிடைப்பனவா?
இல்லை
உயிரோடு நீடித்திருத்தல் சார்ந்த
விடாமுயற்சியின் பலனா?
..
கோவத்தில் சிதறும்
ஒவ்வொரு துளி மையும்
படைக்கத் தவறிய
உன்னத கவிதைதான் இல்லையா?
..
விடையிலா கேள்வி
எனத் தெரிந்தும்
சுழல்களுக்குள்
சிக்கிச் சுழன்று வருவதில்
இந்த மனத்திற்கு
அப்படி என்னதான்
சுகமோ?
..
தொடர்பே இன்றி
இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாக
பார்த்த, பார்க்காத
மனித முகங்கள்
தோன்றி மறைவதேன்?
..
நான் படைத்த கவிகளும்
எனைப் படைத்த கவிகளும்
எங்கோ யாரோ
வாசிப்பது கேட்கிறதே!
இது நிஜம் தானா?
..
நெடுநாள் முந்தைய
உச்சகட்ட முடிவின்
நீண்ட நகம் கடித்தல்
கண்முன் விரிவது ஏன் ?
..
உச்சிமுகர்ந்த
உன்னத நொடிகளும்
உச்சகட்ட மௌனமும்
நீடித்த வெறுமையும்
நொடிப் பொழுதும் நீங்கா
கண்ணம்மாவின்
கைப்பிடித்தலும்
இக்கனத்தில் சாத்தியமா?
..
புத்தி பேதலித்தல்
என்பது இதுதானா?
இல்லை
புரிந்துகொள்ளுதலின்
உச்சம் நோக்கிய பயணமா?
தொடர்ந்து
இவ்வுயிரை
தக்கவைத்துக் கொண்டு
எதைத் தாண்டப் போகிறேன்?
..
நிகழ்காலம் கூட
எனக்கு அடிமையாயிருக்க
அடுத்த நொடியின்
நிலைப்புத்தன்மை
எனை ஏன்
இப்படிக் கொல்கிறது ?
இது தான்
இயற்கை எனக்குக் காட்டும்
நியாயத்தின் நிலைநாட்டலா?
...
முடிவற்ற இந்த
முரண்படுதலை
முடித்து வைத்தல்
சாத்தியமா?
முற்றுப் புள்ளிக்குள்
முகம் புதைத்து
ஒளிந்துகொள்ள
இந்த மூடனுக்கு
வாய்ப்பு இருக்கிறதா?
..
எல்லாவற்றிற்கும் மேல்
எது நடந்தாலும்
ஏற்றுக்கொள்வதாய்
சொல்லித்திரியும் எனக்கு
என்னதான் உரைக்கும்?
..
இப்போதைக்கு
இன்னுமொரு துளி
மை சிதறல் மட்டுமே
என்
அடுத்த நொடி  சாதனை ..
பார்க்கலாம்
போரிடத்தானே - இந்தப்
புதிர் வாழ்க்கை
...

இறகின் இரகசிய ஓவியம் ...

சற்று முன்பு 

இலகுவாக உதிர்ந்து போன 

இறகின் மீது 

எப்போதும் தவித்து 

எதையோ தேடி அலையும் 

காற்றிற்கு என்ன பாசம்?

தொடக்கம் முடிவின்றி 

தாங்குதலும் 

நீடித்து உடன் இருத்தலுமாக 

இந்தப் பயணம் 

எதை நோக்கி தொடர்கிறது?

அடுத்த ஏதோ ஒரு 

திடப் பொருளின் ஸ்பரிசம் 

தேடித்தான் இந்த 

ஆட்டமும் அலைக்களிப்புமா?

இல்லை 

இல்லாத ஒரு உறவை 

தங்களுக்குள்ளாக ஊர்ஜிதம் செய்யவா?

நேர்நோக்கி 

நிமிர்ந்த நடைபோடும் 

ஆணவத்தில் அடங்காத 

ஒவ்வொரு தலையும் 

இந்த இறகின் 

இதமான மிதத்தலை 

ரசித்தே செல்கின்றன..

எத்தனை கைகளுக்கு 

இதனைத் தொட்டுப் பார்க்க 

துடிப்பும் துள்ளலும் 

இருக்கின்றது?

உயரம் பார்த்து

உண்மை விட்டுவிடத்தான் 

இந்த மனிதப் பிறவியா என்ன ?

பிரிந்து போன 

தாய்ப்பறவையின் 

தற்போதைய பரிதவிப்பு 

இந்த இறகிற்கு 

தெரியுமா என்ன ?

அது சரி,

நிஜமான தவிப்பு 

என்றொன்று இருக்கிறதா?

நேற்றைய சிணுங்கலில் 

துவங்கிய திடீர் பிரிவு 

எனக்குள் ஏன் 

இத்தனை சோகத்தை 

விதைத்து நிற்கிறது?

நிரந்தரமாய் 

இருந்துவிடப் போகிறதா

இந்தப் பிரிவும் 

பிரிவு சார்ந்த வலியும்?

உலகின் ஒவ்வொரு பிரிவும் 

மறத்தலை மருந்தாக 

பூசிக் கொண்டுதானே 

மங்கிப் போகின்றது..

அழகியல் தேடுபவனுக்கு 

அழகாகவும் 

விரும்பி 

அழிவைத் தேடி 

தனித்திருப்பவனுக்கு 

கடைசி மூச்சின் மர்மத்தையும் 

இயல்பாய் சொல்லிப் போகிறதே 

இந்த எடையற்ற இறகு...

தேற்றிக்கொள்வதில் தான் 

வாழ்தலின் அருமை 

புரியுமா என்ன?

இறகாய் இருந்துவிட 

முடியாதா என்ன?

ஒரு வேளை,

என் கவி புனைய 

மை தேடி 

இந்த இறகு 

எனைச் சுற்றி 

வருகிறதா என்ன ?

..

சோகத்தில் சுகித்திருக்க 

எனக்கு நானே 

போட்டுக் கொள்ளும் 

உவமைகளைப் பார் கண்ணம்மா..

மிதந்து வரும் இறகாம் 

காற்றாம், உறவாம்,

இன்னும் போனால் 

முன் ஜென்மத்து தொடர்பு 

என்று கூட எழுதுவேன் போலும்...

..

நேர்நின்று 

எனக்கே எனக்காக 

வாய்த்திருக்கும் 

இந்த நொடி சோகத்தை 

ஏற்றுக் கொள்வதுதானே 

நான் உயிர்த்திருத்தலின் அழகு?

...

அதைவிட்டு 

கவிதைக்குள் ஒளிந்து 

வார்த்தைகளின் வழியே 

எத்தனை நாள்தான் 

கண்ணீர் வடிப்பது?

..

மிதந்து போகும் 

இந்த இறகும் 

விழுந்து படும்..

முன்னர் விழுந்துபட்ட 

இறகுகளின் வழித்தோன்றலாய் 

எனக்குள் தோன்றிய 

எத்தனையோ கவிதைகளில் 

ஒன்றாய் - இக்கவிதையும் 

இறந்துபடும்...

..

நீடித்திருத்தலின் 

மர்மப் புன்னகை தாங்கி 

எனக்கான எதிர்காலத்தின் 

எதிர்பார்ப்புகளை 

கலங்கடித்து 

இந்த இப்போதைய 

சோகம் 

இப்போதைக்கு 

வென்றதாகவே இருக்கட்டும்..

..

ஒவ்வொரு நொடி வாழ்தலின் 

ருசியறிய நானும் 

தோல்வியின் படியில் 

விழுந்துபட்ட இறகின் 

முதல் ஓவியத்தை 

தீட்டியிருக்கிறேன்

முடிவு நோக்கி..

...

உதிரக் காத்திருக்கும் இலை ....

உதிர்ந்து விழும்
ஒவ்வொரு இலையும்
யாருமற்ற எனக்கேயான
வெளியிலிருந்து - எனை
உள்நோக்கி
விசையுடன் இழுக்க
வேண்டா வெறுப்புடன்
வாழ்வு நோக்கி
வந்து விழுகிறேன் நான்..
அசைவிலா புள்ளிகளில்
அதிகபட்ச அசைவுடன்
சிந்தனை செலுத்தி
செயலற்று இருத்தல்
என் சமீபத்திய
பெரும் சாதனை..
இதை பிதற்றிச் சொல்ல
என்ன இருக்கிறது
என
வான் பார்த்து
சிந்தித்து
வசை பொழியத்
தயாராய்
கவிதைத் தீ
தீண்டத் தகாதவர்கள் ..
வெறும் பிழைப்பா?
இல்லை
வேத வாழ்வா?
என்ற
விமர்சனங்களுக்கு அஞ்சி
குனிந்து செல்லா
மனப்பிறழ்வு எனக்கு - இது
சிலர் கவனித்து
அளித்த விருது..
சாலையோரம்
சற்று முன்பு
துவங்கிய இந்த
நடையில் கூட
ஏதுமற்ற ஒன்றை
ஒளித்துதான்
கொண்டு வந்திருக்கிறேன்..
அதைத் தேடித்தேடி
நான் தளர்ந்து போய்
தரையமரும் நேரம்
புல்லாய் எனைத் தீண்டி
புதிய பொருள்
தேடச் சொல்லும்
அந்த ஏதுமற்ற
ஏதோவொன்று..
குழப்பத்தில் வான் நோக்கி
சுற்றுமுற்றும் நோக்கி
பின்
விடாமல் முயன்று
குடைந்து மரத்தில்
தனக்கான - உலகின்
மிக அழகான வீடு கட்டி
ரீங்காரமிட்டு
எனக்கான
தாலாட்டோ
ஒப்பாரியோ
பாடும் இந்தச் சில் வண்டு..
அதன் இசை தொடர்ந்து
நினைவுகளில் தோய்ந்து
ஏதோவொரு
மரத்தூளியில்
தேன்மிட்டாய் சப்பிக்கொண்டே
தமிழற்ற கவிதை பாடி
எனை நான்
கடவுளாக்கிக் கொண்ட தருணம்
பின்
அக்கடவுள் மீதே
கோவம் கொண்டு
அம்மரக் கிளை ஒடித்து
எனை நானே
அடித்துக் கொண்ட
கேவல நொடிகளும்..
தனை விரும்பா
தறுதலையாய்
தற்கொலை தேடி
தொலைத்த கனங்களும்
மேலும் கீழும்
அசையும்
இவ்விலைக் கூட்டத்தில்
என் முகம் மறைந்து
இல்லாமல்
கரைந்து போக
தவித்து
தொடர்ந்து
இந்த நித்திரையில்
மூழ்கிப் போகிறேன்...
முடிந்தால்
மீண்டு வருகிறேன்...
...

தணல் மணலில் ...

விருப்பமின்றி வைத்த
முதல் அடியில்
ஆரம்பித்தது
என் முடிவிலா
கேள்விகளின் சோகம்..
நினைவின்றி சுகத்தில்
திளைத்துக் கிடக்க
வாய்த்திருந்தும்
வசமாக
எனைச் சுற்றிப் பின்னிய
தந்திர வலையில்
எளிதாய் சிக்கிப் போனேன்..
ஏதுமற்ற பொழுதுகளை
மட்டுமே விரும்பி
என்னோடு வைத்துக் கொண்ட
சூழ்ச்சி அறியா மனம்
சபலமடைந்து
சடுதியில்
அடிமட்டம் நோக்கி
வீழ்ந்துபட
நடப்பதை
அறிந்தும் அறியாமல்
அடுத்தடுத்த அடிகளுக்காக
ஏங்கியிருக்க
தொடர்ந்து
விளைவு ஆராயா
அவசரங்களை
வருத்தி சமைத்து
இதோ இந்த நொடியில்
இவ்விடத்தில்
பேதலித்து புலம்பத் தயாராகிறேன்..
..
எனக்குக் கிடைத்த
எப்போதைக்குமான
சாப விமோசனம்
என் கவி சார்ந்து
வாழ்வு கற்றுக்கொள்ளும்
கண்ணம்மா..
..
வேண்டுமென்றே
வாழ்க்கையை
விளையாட்டாய் வாழும்
எனை
உணர்ச்சிகளின்
ஒட்டுமொத்த பரிணாமத்தையும்
உள்கொண்ட
அந்த இளந்தளிர்
லேசாக தீண்டிப் போனதில்
மீண்டு வாரா
வேறு உலகில்
ஒரு நொடியில்
ஜன்மித்து மரணித்தேன் நான்..
...
அது தொடர்ந்து
அக்கனவில்
நிலைத்து - அவள்
நிழல் தொட்டுப்
போயிருந்தால்
இன்று
இந்த நிலை
எனக்கேது?
..
போ போ
என - அழுதும்
அழுத்தியும்
அடித்தும்  - அவள்
எனக்கான எதிர்காலத்தை
கணித்து
கனம் தோறும்
கண் கலங்கிய போதும்
விடாப்பிடியாக
அவள் கூந்தல் நோக்கி
நீண்ட என் கைகள்
இன்று
எவரும் தீண்டா தூரத்தில்
ஈரமற்ற
தணல் மணலில்
புதைந்து பட
இன்னும் - அவள்
கடைசியாய்க்
கருக்கொண்ட - எனக்கான
கவிதையை - என்
உதடுகள்
முணுமுணுத்து
வறண்டு போகின்றன..
..
மீண்டு வருதல்
சாத்தியமோ இல்லையோ
எனக்கான அவளின்
அந்தக் கடைசிக்
கவியின் மிச்சம்
என் புதைதலின் மீது
எழுதப்படும்..
..
அதற்கு
இசை சேர்க்க
எனைப் பிடித்து
என் உயிர் தாங்கிப்
பிடித்து இத்தனை தூரம்
என்னோடு
வாசித்து வசித்து வரும்
என் முதல் வாசகியின்
மௌனம் வந்து சேரும்..
அவளின் இந்த நொடி
வாசிப்பில்
கண்ணம்மாவும்
இக்கவியும்
உயிர் வாழ்ந்திருக்க
எனக்கென்ன பயம்..
போய் வந்து
இன்னும் தொடர்வேன்..
...
இம்சை தாங்கி
இன்னொரு யுகம் படைக்க
நீயும்
வந்து சேர் கண்ணம்மா..
..