புழுதி வாசம்

காவியத்தலைவன் ஒருவன்
நீண்ட என் பயணத்தில் குறுக்கிட்டான்
ஏதேனும் பேசு என்றான்
அவன் கண்கள்
நிலைகொள்ளாமல்
சுற்றுமுற்றும் அலைந்தன
கைகள் நடுங்க
தண்ணீர் தண்ணீர் என்றான்
எதோ சொல்ல வாயெடுத்தவன்
மயங்கி என்
மடியில் வீழ்ந்தான்
பரபரத்து ஓடி
ஈரத்துணி கொண்டு
விரைகையில்
நூற்றாண்டுகள் பழைய
அவன் ஆடையின் புழுதி
என் கண்முன்
சுழன்று வீசியது
அந்த கணம் தான்
என் கடைசி நினைவு
ஏதோ ஓர் ஓலைச்சுவடியின்
இரு வரிகளுக்குள் சிக்கி
வெளியேறத் தவித்திருக்கிறேன் இப்போது
புழுதி வாசம்
இப்போதும் எனைச்சுற்றி

மறந்துபோன கணம்

ஒவ்வொரு முறை
எட்டிப்போகும்போதும்
மெல்ல அழைத்து
நீடிக்கச் செய்கிறது
எனக்காக இடப்பட்ட
என் பெயர்
குரல்தேடி திகைத்து நிற்கையில்
பின்னிருந்து தோள்தட்டி
சிரித்துப் போகிறது
நீண்டநாள்
மறந்திருந்த
அந்த சின்னஞ்சிறிய நான்.

பெருங்கவியுடன் ஒரு நடை

சில்லிடும் பனிமூட்டத்தினிடையே
பெருங்கவி ஒருவரோடு நடந்தேன்
அவரது அமைதி ஏனென்றேன்
அது மட்டும்தானே என்றார்
அமைதியிலிருந்து கவி எப்படி என்றேன்
அதிலிருந்துதானே என்றார்
அது சரி, ஆனால் எப்படி
என விழித்தேன்
தொலைதூரத்து மரக்கூட்டத்தை
சுட்டிக்காட்டி
அந்த ஒற்றை மரம் தெரிகிறதா என்றார்
அதன் தவம் புரிகிறதா என்றார்
இப்படித்தானே எப்போதும் என்றார்
இந்தப் பெருவெளிதானே
என் கவிதை என்றார்
சற்று யோசித்து
என் கவிதையா என்ன? என்றார்
வாழ்நாள் முழுதும்
பறவைகளைப் படிப்பவனுக்கு
ஏன் பறவைகளைப் பற்றி
எதுவுமே தெரியவில்லை என்றார்
அவர் விரல்களைப் பிடித்து
முத்தமிட எத்தனித்தபோது
சிறகடித்த ஓசை
என்னருகில்...