புழுதி வாசம்

காவியத்தலைவன் ஒருவன்
நீண்ட என் பயணத்தில் குறுக்கிட்டான்
ஏதேனும் பேசு என்றான்
அவன் கண்கள்
நிலைகொள்ளாமல்
சுற்றுமுற்றும் அலைந்தன
கைகள் நடுங்க
தண்ணீர் தண்ணீர் என்றான்
எதோ சொல்ல வாயெடுத்தவன்
மயங்கி என்
மடியில் வீழ்ந்தான்
பரபரத்து ஓடி
ஈரத்துணி கொண்டு
விரைகையில்
நூற்றாண்டுகள் பழைய
அவன் ஆடையின் புழுதி
என் கண்முன்
சுழன்று வீசியது
அந்த கணம் தான்
என் கடைசி நினைவு
ஏதோ ஓர் ஓலைச்சுவடியின்
இரு வரிகளுக்குள் சிக்கி
வெளியேறத் தவித்திருக்கிறேன் இப்போது
புழுதி வாசம்
இப்போதும் எனைச்சுற்றி