அம்மு (தொடர்ச்சி 1)

கால் தவறி 
மிதித்துவிட்ட 
கோயில் வாசல் 
பிச்சைக்காரன் பாதத்தை 
குனிந்து 
முதல்முறை 
வெயில் பார்க்கும் 
பூப்போன்ற 
அவள் கைகள் 
தொட்டு வணங்கியபோது 
இந்த இதமான உணர்வு 
என் விலாசம் 
விசாரித்துக் கொண்டிருந்தது...
...
அரச மரத்துப் பிள்ளையாரும் 
‘ஐயோ!’ என சொல்ல
மாலை வெயில் 
அவள் 
நிழல் அழகை 
எனக்கு 
அறிமுகம் செய்து வைக்க 
யாரையும் சட்டை செய்யாமல் 
அவள் போட்ட 
தோப்புக்கரணம்!
....
இந்த இதமான உணர்வு
என் வாயிற்கதவைத்
தட்டிக் கேட்டது 
“இப்ப என்ன சொல்ற?”
...
அதுவரை 
கோயில் படி 
ஏறாத என்னை 
அழைத்து வந்த 
அன்புத் தோழன் 
எனக்குக் 
கடவுளாகிப் போனான்..
...
கதைகளில் படித்த 
தேவதை!
நேரில்!
என் கண் முன் 
பார்த்த ஓர் உணர்வு!
...
சாமி சிலைக்கு 
செய்த அர்ச்சனைகள் 
இவளுக்காக 
ஒலித்தன – என் 
காதுகளில் மட்டும்...
....
தலை வகிடு தெரிய 
உள்ளங்கை வரிகளும் 
இதழ் வரிகளும் 
பின்னல் போட
பணிந்து வணங்கி 
“ஆசிர்வாதம் பண்ணுங்க!” என
தேவதை சிலையாகிப் போக 
ஐயரும் கூட கண் 
கலங்கி போனார்!..
...
இந்த இதமான உணர்வு 
எனக்குக் காதல் பிரசாதம் 
வழங்கிக் கொண்டிருந்தது...
...
என்னை மீறி 
என் கண்கள்
செயல்பட்டன ....
தொடர்ந்து கால்களும்...
...
பெண்கள்
வெட்கப்படும் வேளை  
கால் விரல்கள் 
தரையில் 
ஓவியம் தீட்டும்!
ஆண்கள் கூட 
வெட்கப்படுவதுண்டு....
நிமிட நேரம் கூட
நேராக அவளை 
பார்க்க முடியாமல் 
நின்றபோது 
என் வாழ்வின் 
முதல் வெட்கம் 
பிறந்தது...
...
அவள் தலைமுடி 
காற்றில் 
காதல் தந்தியடிக்க 
என் கைகள் 
காற்றில் 
சுருதி பிடித்து 
வீணை மீட்டின...
எனக்குத் தெரிந்து – நான் 
என் தலைமுடி 
கோதியது அன்றுதான்!
....
கோயில் பிரசாதம் 
சர்க்கரைப் பொங்கல் 
பெருசுகளும் சிறுசுகளும்
வரிசை வரிசையாய்
கடைசியாய் அவளும்...
கேவலம் பார்க்காமல் 
ஓடிப்போய் 
நின்றுகொண்டேன்...
...
என் சர்க்கரைப் பொங்கல் 
என் முன்னாலேயே ..
சத்தியமாக சொல்கிறேன் 
கோயில் பிரசாதம் – அன்று 
இனிக்கவேயில்லை...
கைக்கெட்டியது 
வாய்க்கு எட்டாத 
பழமொழி 
என் மூளையை 
துவம்சம் செய்தது...
....
அழகான ‘பைக்’
வைத்திருக்கும் 
நண்பனைப் பார்த்து 
பொறாமைப் பட்டிருக்கிறேன் ...
அன்று
அழகையே 
பெண்ணாகப் பெற்ற 
அவள் 
அப்பா அம்மாவைப் பார்த்து 
பொறாமைப்பட்டேன் ...
உடனடியாக 
உறவுமுறை யோசித்தது 
என் மனது...
‘மாமா, அத்தை ‘ என 
அசைந்தது 
என் இதழ் 
இலேசான புன்னகையுடன் ...
...
வானத்தில் 
சூரியன் மறைந்துகொண்டிருந்தான்...
நிஜமாகவே 
கோயில் 
இருண்டுபோனது...
அவள் 
கிளம்பிவிட்டிருந்தாள்...
மங்கிய வெளிச்சத்தில் 
கோயில் சிற்பங்கள் 
எனக்கு ஏதேதோ 
கற்றுத் தந்தன..
...
முதல் முயற்சியிலேயே 
சாமியைப் பார்த்துவிட்ட 
பக்தனாக 
பித்துப்பிடித்து 
திரும்பி வந்தேன்...
....
காதல் 
பாதிப்பது 
முதலில் 
உறக்க செல்களைத்தான்...
அந்த இரவு 
விடியும் வரை 
விழித்திருந்தது....
அதுவும் உறங்காமல் 
எனையும் உறங்கவிடாமல் ...
நிலவைப் பிரிந்து இரவும்
அவளைப் பிரிந்து நானும்..
இணையும் முன்னே 
பிரிந்து போன வலி 
ஒரு சுகம்தான்...
எனக்கு 
மிகவும் பிடித்த 
என் போர்வை 
அன்று உறுத்தியது...
..
இந்த இதமான உணர்வு 
எண்ணிலா முறை முயன்று 
என்னில் 
ஒரு பிறவி 
எடுத்திருந்தது...
காதல்!
ஒரு 
பிடிவாதக் குழந்தை ...

அம்மு (தொடக்கம்)

காதல்!
ஒரு நீண்ட பயணத்தின் 
சிறிய தொடக்கம்...
காதல்!
ஒரு நீண்ட இரவின் 
சிறிய மெழுகுவர்த்தி ...
காதல்!
காவியம் படைத்த 
எழுத்தாணி...
காதல்!
கவிதை படைத்த 
கற்பனை...
காதல்!
மொட்டைமாடி 
ஒற்றை ரோஜா...
காதல்!
பிறந்த குழந்தையின் 
முதல் புன்னகை..
காதல்!
தேனீக்கள் சேகரித்த 
முதல் சொட்டு தேன்...
காதல்!
நெரிசலில் கிடைத்த 
பேருந்து இருக்கை...
காதல்!
தூரத்து நிலா வெளிச்சம்...
காதல்!
ஆலமரத்தடி தாலாட்டு..
காதல்!
ஓட்டப் பந்தயத்து 
ஆறுதல் பரிசு...
காதல்!
பொய்த்து பெய்த 
முதல் சொட்டு மழை...
காதல்!
புது மனைவியின் 
முதல் சொட்டு கண்ணீர்...
காதல்!
இரயில் வண்டி 
படிக்கட்டுப் பயணம்...
காதல்!
கடைசி நிலக்கடலை ...
காதல்!
புரிந்து பிரிந்த 
கை குலுக்கல்...
காதல்!
போராடி வென்ற 
சுதந்திரம்...
காதல்!
சிதறல் தேங்காய் துண்டு...
காதல்!
ஒற்றை நரைமுடி..
காதல்!
மழை நேரத்து 
மல்லிகைப்பூ...
காதல்!
முதல் இரவின் 
வளையோசை...
காதல்!
அதிகாலை சுப்ரபாதம்...
காதல்!
தினம் திறக்கும் 
சொர்க்கவாசல்...
காதல்!
புறவாசல் இயற்கைக்காட்சி...
காதல்!
சுவரொட்டிய 
தாத்தா பாட்டி நிழற்படம்...
காதல்!
வெற்றி தந்த பாராட்டு...
காதல்!
முதல் தோல்வி தந்த 
விமர்சனம்...
காதல்!
வருடங்களை கடந்த 
வாழ்த்து அட்டை...
காதல்!
காட்சி தந்த 
ஒரே கடவுள்...
காதல்!
கடற்கரை பாதச்சுவடு...
காதல்!
எதிர்பார்த்து கிடைத்த 
முதல் முத்தம்...
காதல்!
எதிர்பாராமல் கிடைத்த 
அவசர முத்தம்...
காதல்!
கிழிக்க விரும்பாத 
நாள்காட்டி...
காதல்!
இக்கவிதைக்குத் தாய்...
...
...
...
இந்த 
இதமான உணர்வு 
தொடாத வரை 
நானும் 
கல்லாகத்தான் 
இருந்தேன்...
பலவருடத் திட்டம் 
போட்டு..
சூழ்ச்சி செய்து – எனைச் 
சுற்றி வளைத்து 
மாற்றிப் போனது 
இந்தக் காதல்!

எனைக் கொல் கண்ணம்மா

எனக்கான என் தேவதையே

எதைக் கொண்டு வந்தாய்

எனைக் கொன்று செல்ல

கொண்டு செல்ல

உன் அழகான இதழ்களின்

ஓரப் புன்னகையையா ?

உன் சுருண்டு நீளும் கூந்தலின்

மர்ம வாசத்தையா ?

உன் மூச்சுக் காற்றின்

மூர்க்க காதலையா ?

உன் விம்மித் தவிக்கும்

விடை தெரியா சோகத்தையா ?

உன் பதுங்கித் தாக்கும்

பருவத் தேகத்தையா ?

வருடித் தீர்க்கும் - உன்

வசிய விரல்களையா ?

இதனை இதனால்

என்றெல்லாம் பேசித் துணிந்து

போயும்போயும்

எனைக் கொன்று செல்லவா

இத்தனை போர்த் தந்திரமும் ?

முதல் பார்வையிலேயே

உன் எண்ணத்தை

என் மீது

வீசி எறிந்திருக்கலாமே...

முழு மனதோடு - உன்

காலடியில்

மூர்ச்சையடைந்திருப்பேனே.....

இருக்கட்டும் ...

உன் உலகில்

நானும் ஒரு

தேவதையாகி - உனைச்

சுற்றி வருவேன்...

அப்போதாவது - உன்

பாசாங்கு மனதில்

ஒளிந்திருக்கும்

எனக்கான காதலை

ஒரே ஒரு துளி

கண்ணீராய்

காட்டி விட்டுப் போ...

வா என் கண்ணம்மா

எனக்கான தேவதை

மௌனத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும்போது

நான் மட்டும் எப்படி

வார்த்தைகளுடன் சல்லாபித்திருப்பது?

அவளது புலன்களனைத்தும்

மோட்சம் தேடி தியானித்திருக்கையில்

என்னவை மாத்திரம் எப்படி

மோகம் தேடி அலைய முடியும்?

அவளது எண்ணம்

எனைத்தாண்டி எங்கோ

உறைந்திருக்கும்போது

எனது எண்ணம்

அவளை மட்டுமே

சுத்தி சுத்தி

சோர்ந்து போவது ஏனோ?

எனது கவிதைக்கான

ஒரே உச்சகட்ட பெருமை

எட்ட முடியா அருகாமையில்

இருக்கும்போது

என் பேனா உயிர்த்திருப்பது

இன்னும் எப்படி சாத்தியம்?

உயிர்த்துடிப்பின் உச்சத்தை

எனக்கு உணர்த்திய

அவளது உள்ளங்கை

உருவமற்றுப் போன பின்

என் கண்கள்

உறக்கம் கொள்வது

எப்படி சாத்தியம்?

என் சுவாசத்தின் வாசம்

தீர்ந்துபோன பின்

இருக்கிறேன் ..

இன்னமும் நான்....

உன் ஒவ்வொரு நொடி

இல்லாமையும்

என் வாசகர்கள் முன்

எனை இழிவுபடுத்தும் என்பதை

ஏன் உணராமல் போனாய்?

என் கவிதையை

மீட்டெடுக்கவாவது

வந்து சேர்...

உலகின் சிறந்த இசை

நீயில்லாத பொழுதுகளில்

நானும் இல்லாமல் போகிறேன் ...

நானில்லாமல் போயினும் - என்

நினைவுகள் உனக்காக

சுவாசித்துக் காத்திருக்கின்றன ...

உடல் உயிர் தாண்டி

உறைந்து போன - என்

கடைசி நினைவுகளையும்

தட்டி எழுப்பி செல்கிறது

உன்

கால் கொலுசின்

மெல்லிய சிணுங்கல்...

பின்னொரு நாள் - உன்

ஒவ்வொரு நினைவும்

மங்கிப் போக நேரும்

அப்போது

யாருமற்ற வெட்டவெளியில்

உனக்காக நான் இசைத்த

உலகின் மிகச் சிறந்த இசை

இறந்துபடும்...

அதையறியாமல்

எத்தனையோ பறவைகள்

தங்கள் தூக்கத்தை தொலைத்து

காத்திருக்கும்...

வனங்களின் நடுவே

ஏகாந்தத்தில் தியானிக்கும்

எவனோ ஒருவன்

நமக்கான ரகசியத்தை அறிந்து

கண்ணீர் சொரிவான்...

முடிந்து போன மூச்சுக்கு

ஏது சுகமும் துக்கமும் ?

உடைந்து போன குழலுக்கு

ஏது சுருதியும் ஸ்வரமும் ?

kannamma - my secret unto you

Your tears

Are they out of longing for me?

Or

Are they the hallmark of my love on you?

As whatever happened filled my heart

There is no room

To keep anymore stuff about you..

Knowing everything but

Acting as if not knowing anything

And living in present like this

Is only possible for you…

When I achieve this skill

I will dissolve

My love for you

Into the air..

Destroying my identity

I’ll keep walking in

A far away forest

Being not reachable forever..

Struggling to find me

Please don’t waste your soul..

When I’m not there

To console you

On your future sorrows,

Your breath which has my breath

Will read

The unrevealed poem about you…

Even then

Knowing everything but

Acting innocent

You continue

Your own show…

But, the tear that flows then

Let it be your final one…

Naturally dissolving

Has been my nature..

This is not new to me…

Spring’s coming

Is it only for fragrant flowers?

Don’t you sense

The air’s heat

Of the upcoming fall?

Wake up!

Let your love freeze..

You are going to be

The sculpture of the future…

This is

My secret to you…as of now..

உனக்கான என் ரகசியம் கண்ணம்மா

விழியோரம் வழிகின்ற கண்ணீர்

எனக்கான ஏக்கத்தின் வெளிப்பாடா?

இல்லை

உனக்கான என் பாசத்தின் மதிப்பீடா?

இதுவரை நிகழ்ந்தவையே நிறைந்திருக்க

இன்னும் இடமில்லை

உன் சார்ந்தவற்றை நிறைக்க ..

எல்லாம் தெரிந்தும்

எதுவும் தெரியாமல்

நிகழ்காலத்தில் வாழ்வது

உனக்கு மட்டுமே சாத்தியம் ...

இது எனக்கு வாய்க்கப் பெறும் நாள்

உனக்கான என் காதலை

காற்றில் கலந்து விடுவேன் ...

தேடினாலும் கிடைக்காமல்

முகவரியை மூடி வைத்து

தொலை தூர கானகத்தில்

நான் மட்டும் தனியே நடந்திருப்பேன் ...

மீட்கப் போராடி - உன்

சுவாசத்தை விரையம் செய்யாதே

உன் வருங்கால வருத்தங்களுக்கு

ஆறுதல் சொல்ல நானில்லாத போது

என் மூச்சு கலந்த உன் மூச்சு

உனக்கான என்

வெளிவராத கவிதையை

வாசிக்கும்...

அப்போதும்

எதுவும் தெரியாமல்

எல்லாம் தெரிந்து

உனக்கான நாடகத்தை

நீ நடத்து...

ஆனால்,

அப்போது வருகின்ற

கண்ணீர் உன்

கடைசி கண்ணீராய் இருக்கட்டும்...

இயல்பாகவே கரைந்து போவது

என் இயல்புதானே

எனக்கொன்றும் இது புதிதில்லை ...

வசந்தம் வருவது

வாசமிக்க மலர்களுக்காகவா ?

இலையுதிர் கால

காற்றின் வெப்பம்

இன்னும் உனக்கு உறைக்கவில்லையா?

விழித்துக்கொள் ....

உன் காதல் உறைந்துபோகட்டும் ....

எதிர் கால சிற்பமாக மட்டுமே

நிலைக்கப் போகிறவள் நீ....

இது உனக்கான

என் இப்போதைய ரகசியம்...

கண்ணம்மா கொஞ்சம் கேள்

நீயாக நீ இருந்தால்

நானாக நான் இருப்பது

எப்படி சாத்தியம்?

இதனால் தான் நான்

உன்னை நெருங்குவதே இல்லை ...

உன்னில் இருக்கின்ற எதுவும்

என்னை கடந்து போகாமல்

கவர்ந்து போவதால் தான்

நான் உன்னை நெருங்குவதே இல்லை ...

உனக்கான எதுவும் என்னில்

இல்லாவிடில் என்னவாகும்

என்ற எண்ணத்தில் தான்

நான் உன்னை நெருங்குவதே இல்லை...

எதை எதையோ செய்து முடிக்கின்ற

என் சக்தி மிக்க மனது

உன்னால் சாத்தியமற்று இருப்பதால் தான்

நான் உன்னை நெருங்குவதே இல்லை...

இதனை இவள் வசம் எப்படி சேர்ப்பது

என்ற எண்ணத்திலேயே - என்

சுவாசம் வீணாகிப் போவதால் தான்

நான் உன்னை நெருங்குவதே இல்லை...

பார்...

தலை நிமிர்ந்து சுத்தும்

என் வார்த்தைகளையே

வெட்கப் பட வைக்கிறாய் நீ...

இத்துடன் நிறுத்திக் கொள்

உனக்கான என் நெருக்கம்

எனக்குள்ளேயே நிகழட்டும்...

நான் நீயாகிப் போகும் நாள்

வெகு தூரம் இல்லை ....

kannamma is a celebration

She surprises me

With yeses and no’s

when i ask such questions

and most of the times

her no’s kill me

an addict of her smile

would i accept it?

oh my god!

why on earth did you send

this stupid girl to me?

she keeps smiling and

I’m losing all my energy

she has to at least give

her beautiful hands

or a tap

or a hug,,,

which she gives only on birthdays..

...and probably her shoulder to sleep

Amazing…

…

when she deserves to be celebrated

she herself has to be the celebration

…

she to be a celebration again

the world will not bear it

i feel exhausted only when

her smile squeezes my heart...

I’m out of life to hear it

but how would i make

this stupid girl understand..

that

I’m just for her and

Not for the poetry itself

And

She is silent

Taking time to breathe…..

So long it’s been….

தொலைகிறேன் கண்ணம்மா

என்ன நடந்தாலும்

எப்படி நடந்தாலும்

அது எல்லாவற்றிலும்

உன்னை தேடித் தேடி

தொலைந்து போவதே - என்

வாடிக்கை ஆகிப் போனது...

krishna impatient

your smile opens my eyes everymorning....

thats why they are so bright...

people think its my speciality,

poor people, they have to see ur smile....

and they will be crazy after you...

hehe

and i will really miss them

when i leave u

to take care of fairies, i may visit the heavens..

and they will ask me to bring the most wonderful smile..

i'll be laughing inside..

poor fairies

not even aware that

there will be no competition

when you stand on a lotus

with the same fragrant smile

...

and

they will even try to seduce me

as they think I’m your agent

or P.A., may be

how will I make them understand?

that your smile and I are not two

but the ultimate reality

behind a flower's blossoming

and a cat's chase

and a child's knuckling..

and my cute friend's word 'haunting'

and her dancing hair's message..

look

my eyes somehow

get dew...

even when there is

no chance of a dew..

this is what her smile is capable of..

i wonder

and don’t know how

this little smile makes

such a huge impact

and all my poems

just surrender to her

and behold

poems are not for the poet..

he can never enjoy them too

as such smiles

hypnotize poets..

look

time doesn’t move

and white kurtha flashes

with dark hair

and words tend to fall out

and

there comes the next poem...

look..

this is how

what i call life

goes on...

goes on and on...

she is the origin..and

the nearing end.....

look

she is not even nodding, sad

when all my mins

and secs

strive to make

the alive poetry

..she is not even supporting

with another smile.

i don’t know if she is still

with me or not..

this technology

doesn’t show her online..

but I’m sure she is..

and there comes her

with a sorry and

she says

she has no words,,,

this is how she

creates breathtaking smiles

and says she is not responsible

for what the smile makes

out of me...

the impact it makes

and the consequences are known only to

the poet's heart

and not the readers'

i don’t know...

if she would come out

with a complementing

poem..or just a smile

or her huge weapon...a tear drop..

and tear me apart..

into pieces of unknown eternity

and her specialty

is she never stops

with a single drop

she likes to reach for the maximum

and there it goes

now

she joins me..

look at kannamma's love

What is love,

how can an emotion be understood?

how can it be put into words?

how can it have so many flavours, nuances, curvy turns?

how can it have a goal, an expectation attached?

It just is, is, and is...

A deep ocean, no bottom, no border,

that floods everything

within me, but calls out

to go beyond my limits

and merge with you

so that everything becomes one

and understanding no longer exists,

because there's nothing to understand...

just to experience, to be.

What is love,

how can it be contained,

when it feeds on itself

and grows ever larger,

and if it hears a mere

echo bouncing back,

reverberates louder rather than fainter

with each echo.

It overspills any container

to flood the surroundings

and like all floods

washes away the accumulated unnecessary

leaving behind fertile ground

for an explosion of new life

and blossoming flowers.

What is love,

but a bringing together of two souls,

so that the loneliness recedes,

but as long as there's love,

loneliness too will be, for the two remain two,

only when love climaxes in

complete merging

loneliness is beat.

What is love,

but a fire that consumes,

from within,

once everything is burned,

just devotion will remain,

pure and simple,

everything.

kannamma's realisation

You’ve lit my life, not broken my heart,

Just your allure is so bright,

you sometimes blind me,

even to my own emotions,

then all I know is wanting you beside me.

But proposals not what I seek,

not from you, maybe not from anyone…

And if wanted, doesn’t matter,

that choice I’ve surrendered.

because my life is pitched now too high

And it cries and cries and cries to reach its destination,

till i wonder if i can go on.

and this path is so lonely…

I need you with me.

Balancing my night with your day,

Easing the shadows that pull me down,

Picking me up after I fall,

And when I feel I can’t go on, just holding me.

And what can I offer in return?

I don’t even know,

But it’s everything you need on this journey.

Stupid questions, you’ll have to put up with…

Know, they’re born from love, and in end, will bring us closer.

If you leave me, falling in love will just be falling,

Till I lie broken and torn,

But still I’ll accept, and find my way in darkness.

after so many days,

I no longer question why you’ve found me,

Both our lives, cradled in Grace,

The almighty must have sent you,

In His compassion,

Knowing with you I’d be safe,

You wont get attached.

will you travel with me, hand in hand

till I can light my own path?

Then need will not be,

You could go you own way, and still be with me,

Or we could continue walking, hands entwined,

Simply for the joy of it.

krishna sweeps kannamma off the feet

Oh my kannamma..

What to say

After the storm of the night

To be with you…

This heart longs….

Do you need to ask me?

To hold your hands

Don’t you know that

These empty arms await your warmth?

Your intelligence and emotions

When mixed makes me out

I’m not able to keep my poetry on track

Or within the boundaries of utmost possibility…

Your life and path

Are just far away from mine..

This poor poet just lives

With tides of silly desires and

Huge waves of mistakes..

He doesn’t need grace of the almighty

Or the ecstasy of enlightenment..

Even the last dew drop or

The dying sun takes him to

Wherever he wants to go…

No huge expectations or

Striving in life..

This journey of mine is

Just moving with the wind..

And letting go..

My sins and nobility

My achievements and adulteries

My poems and persuasions

My pretensions and pragmatism

And whatever just

Don’t mean anything to me..

I’m just a travelling monk who

Never travels towards spirituality….

This moment, only this moment

Is what I know and what I live

..so..

I’m extremely delighted that

The fairy now understands that

All her life is to be in my shadow…

And she wants my hands to hold hers

In miseries and abysses

..and she doesn’t know that her stupid questions

Are just from me..and

She is not the origin of them…

And the answers, just are there in her..

But they seem to originate from me..

This illusion might confuse her..

And she thinks its me

Who is her only distraction now…

I’m happy about it…hehe

And this girl speaks

Of leaving her,,,

Can she assure me that she would not

Leave me?

But, I have already assured that

Her living is bound to happen

Only in my palms..

Without knowing this

She sleeps every night in the lap of

The mother of my poems…

Will you travel with me?

She asks me this question..

Never realizing that

The path is laid on me..

The fencing is me..

And the vehicle is me

..and the moving fuel is me..

All these are not just words..

But source of her peace and happiness..

Simply for the joy of it..

To walk along…

Should I write about this?

Oh my kannamma…

This name of yours

How divine it is you know?

Just for the name

I’ll leave the earth and mix

With the horizon less spirits..

Such divinity on earth

Can be carried only

By beings that are made

Of purity of thought and love..

That’s how you got this name..

And you know what

kannamma has to long for Krishna

All through the life

And finally

She goes into the idol of Krishna

And never comes back..

There lies her enlightenment..

So no more confusions..

Till your physical burden dissolves

Into the ever existing godliness,

This charioteer will be happily riding

Your chariot….

In the journey he may even fall off

And leave you and your chariot in the middle of the war..

Never fear

You will be home..

And without the charioteer

My presence shall take you home….

My presence shall take you home….

And you will happily nod your head

And the final drop

From your eyes

Will fall on me ..

And I’ll resurrect for sure…..

The final three words

Of this poem…

You can fill ..

……. ………… ……….

kannamma's seeking

what is this life

that i can live, but not know?

your every aspect

pulls at me,

why do i hold back?

how to let go?

won't you just take me,

complete overcome me?

you burn from within

but tantalizingly slow

incinerate me

destroy me

for anymore

i only wonder,

why on my own,

continue this game?

kannamma talking to paddy

sea of undulating green

u greet me like a lover

taking my breath away

and filling my heart

pure as infants' tender skin

glowing and vibrant

your sweet green seems to hum

bursting with untold life

with innocent laughter

you mock our human follies

as you dance carelessly

the breeze, your silent tune

the sunlight ,your elusive

shimmering partner

a rare jewel

you catch the eye

set perfectly in majestic hills

witnessing you ,

who couldn't delight?

but your beauty is

an unexpected caress

teasing me awake

only to long for

something more

is this greed?

perpetual discontent?

that even basking in

your glory, i feel incomplete?

or

are you just an echo?

calling me to look deeper....

kannamma admires krishna

can one person light a room?

light a life?

light the world?

an unexpected downpour

transforms the barrenest desert

to a wondrous flower land

the seeds, silently awaiting

years

don't know they haven't lived

till rain touches

and hibernating life awakens

is this your magic?

your smile, penetrating eyes

your words and

what lies behind them?

or simply your internal fire

which stirs the sleeping depths

with warmth after endless night

so that hearts can't help but fall

to u...

who bring joy and love to life

for any who

hopes to keep you for her own

sunlight can't be owned

anymore than the storms

rain contained in

a pair of soft hands

a flame covered goes out

but a cover of the sun ignites

the sun meant to shine

your light meant for all...

and kannamma prays

make my life beautiful

by emptying me

leave the barest shell

to carry and pour your grace

let it spill forth from me

watering your seeds

with every step

till every direction

sees

only your radiant wildflowers...

kannamma waits

how is it?

same songs sound sweeter,

because i think of

sharing them with you,

same landscapes richer

because viewed with you,

have you seeped so deeply into me?

should i open every door to my heart?

my soul?

if i leave them shut,

will you anyway slip in?

a thief in the night?

to take me where,

to the divine or to the destruction?

i can only wait and see...

kannamma raising above

between one sentence

and the other

how much goes unsaid?

between one electric meeting

of the eyes

and the next

how many times

the sea of thought

rises and falls like tides?

when all that's wanted

is to know and be known

to leave these confines and merge

what use these paltry words?

who could think

they would ever bridge

the gap between us?

and eyes

windows to the soul

do you open?

or you just let us glimpse

while keeping up the divide

revealing but

never releasing?

oh fleeting moments

of rapturous connection

are you real?

are you worth the pain

that falls between,

pain, that is not so fleeting?

do you lead to my destination?

or you just make me feel

more deeply

how truly alone I am?

kannamma's mirage

three people sit together

started to talk and

exclude one because convenient

and call it friendship?

walking at dusk

dog threatened

two village women

came to rescue

exchanged few words

invited me home

from their scraggly rose bush

offered me

three divine roses

flowers in hair

rocks in hand

tears inside

caught in dying day

lost the way

cow herder pointed the path

'go safe'

luck is only with strangers?

kannamma to krishna - outburst

why have you

invaded my life?

to bring joy or suffering?

laughter or tears?

either way

you are successful...

you say 'life is beautiful'

for both, is it so?

in one side i find beauty

but bondage too

other side

i see only my frailty

that emotion's heaving waves

toss me so mercilessly

me a boat without anchor

in your carelessness

do you know the effect you have?

do you know this storm

you generate is tearing me up?

that your casual words

spoken or not

live on and

relentlessly occupy my thoughts

so that to free myself

i pour out these lines

but i can only thank you

for the joy

not blame you

for my suffering

for you the storm is

just a game

i'm the unsteady boat, no anchor

i hold back

not because i hesitate

to ride the storm with you

just i don't want to drown

it won't bring me

to my destination

but

if i see you suffering

waves forgotten

i'd drown to save you

and perhaps, it's too late

between this storm and

your unraveling me

already i didn't know the way

now i'm that confused

i don't know up from down

whether i sink or float

whether you will

drown me or

travel with me

so that we reach together

you asked me my soul

but how to give, its yours...

kannamma in confusion

if i think of you

my peace goes

but you tell me

to think of you

and I can't not

my poem rings in your mind

but do you know how I feel?

you and your words

haunting my thoughts?

you open yourself fully

but keep a detachment

if i open fully

i'll become totally attached

already it happens

so suffering

you don't cause my suffering

only I can

but it hurts none the less

i knew i would suffer

for the joy you bring

i asked and still ask

if its worth it?

but i can see only

the next step

not where it leads

walking in darkness

can only guess

guessing yes..

you demand more openness

claim i'm holding back

know your words and mine

carry different meaning

your tune I've yet to grasp

you i don't understand

won't make conclusions

then blind..

how to fully trust?

and sometimes i doubt

what game you play?

a boy you won bowls

now a man,

what's your trophy?

but the mind

doesn't rule

so i keep opening

i don't even know why

that's the wonder...

kannamma writes for krishna

krishna's reply

written how krishna writes

not how kannamma does:

"oh my kannamma!

you are mine

what more can be said?

your joys mean

your sufferings mean

i have been here all along

but we have met

only the right time

you prayed to be destroyed

what better way than through love?

every tear you spill in longing

a drop of blood falls from my heart

but when the two meet on earth

a wild explosion of flowers rises

each tear empties you one drop more

to devotion pure

ever closer you come

and the last drop that releases you

will release me too

though the paths we walk are different

that's the extreme beauty

of this friendship

the balance we strike

a divine dance

though we feel it

wobble at times

these arms were made

to hold you

whether they are there now

or not

and you know

i'm with you

for you have caught me

like i have caught you

what comes next

we'll see

the beauty is in not knowing

but knowing,

i love you ..always...

kannamma 8

all alone is me and my laptop

waiting for the next smile

the mother of the next poem

...

im sure the wind will blow

in my direction

and

drag her fragrance

to my lap

and my laptop will resurrect

kannamma 7

• oh my dancing fairy,

  what have u brought for me?

  is this from the heavens

  or from far away island?

  this just sweeps me off my feet

  and my balance is still stuck at ur shoes

  oh why this on me

  take me with u

  this blue sky is not gonna part

  you from me..

  im ready to go...

  with thy..

  for the ever lasting love.

  
  

krishna to kannamma

oh my kannamma

those eyes of unblemished love

radiance of satisfaction

dancing dark hair

composing music

of the moment

curious palms to join

busy white beauty

and those words

for the first time from you

and the thoughts afterwards

and your uneven breath

with my favorite humming

relating us

and exchanged traversals

into the eyes

and hardly avoided tears

above all

your thought

after thirty years about me

you made an

unforgettable day

and our so whats

oh my kannamma!

love you so much

the rear mirror face

rings and its with me now

sleeping in silence!

kannamma's poem to krishna

kannamma wrote a poem to me

"oh my krishna!

where have you been so long?

why din you come to me

when I needed you?

now look

you have come

but i'm not fully for you

you are not fully for me too

but

this extreme love kills me

every second

and you laugh

all the time

at least

can't you hug me

around the shoulder and say

in my ears 'i'm with you' ?

your distant smiles stimulate

the girl in me

but her fetters

are so strong to break

and her anchor is

deeply stuck in

higher dimensions

here she is

wanting to hold

the reachable hands

and weep to the core

on those warm palms

why this play?

and what's gonna come next?

i'm suffering

because of you

but

i love you than

anyone on earth

be with me till i die..."

kannamma 6

is this just a stole of cloth?

nope..I don't think so..

woven of love and care

these mighty hands

of cold night

try to pierce through

and reach my heart..

pity them

they don't know that

this is not just a shawl

but she herself

and the heart

is no more available

oh my kannamma!

what have I done to you?

kannamma 5

after a long time

my root has become alive

my thoughts have become green

my poems started flowering

my face exhibits

more smileys

my white beauty has

got a doll to play with

my mind is active all the time

so is my soul

jumping with energy

it's been so long since

we departed in your last birth

oh my kannamma!

why have you come

into my life?

what would I do

to keep you tight with me?

you know ..

life is beautiful because

you are with me!!

kannamma 4

my fairy came to me

and shared

the mysteries of unopened doors

gave her hands and wings to me

made me fly

there I go

dancing among the daffodils

quenching my thirst

with dew drops

howling exhausting phonics

know what?

my fairy keeps on

leaving me midway

i'm falling

falling nowhere

from a faraway land

I hear somebody singing

'nice to talk to you!'

kannamma 3

here I am

enjoying masterpieces but

two compartment away

so many legs shivering to sit..

throats dry without water

eyes heavy with sleep

empty stomach staring at

a baby's biscuits

oh my kannamma!

why is this train so long

and divided?

my mind is not

sticking to the track..

my journey will end safe..

who would assure

their next breakfast?

tell me..

kannamma 2

these bars of iron

in the window

of this singing train

melt down in gloom...

how could they realize

that i'm too melting inside

and I don't know why

my hands don't leave them

is it the same window through which

she waved her final bye?

and took my soul with her

leaving my skeleton all alone

and alone for ever....

kannamma 1

the world's best coffee

seems tasteless

when you are in front of me,

but I know your eyes

are filled with coffine

for my heart!

though my mind

longs for peace,

your fragrance makes me

restless- see

you made me

type a poem

in the pedestrian cross...